Handen

'De dokter waste zijn handen, toen hij daarmee klaar was zwaaide hij om onbegrijpelijke redenen met zijn rechterhand door de lucht (...)’ Arnon Grunberg in zijn nieuwste roman Zevenpoot.

Stond ik net op het punt, ‘n stukje te schrijven over handen, in het bijzonder handen die je op tv ziet.

Best wel verstandig daar niet teveel op te letten, op die tv-handen bedoel ik, want dan gaan ze je irriteren. Terwijl handgebaren toch heel normaal zijn, ter onderstreping van wat je betoogt. Maar ja, Grunberg heeft het over ‘onbegrijpelijke redenen’ en dat is vaak bij mij de bron van irritatie, al hoor ik je al roepen: mens erger je niet.

Nochtans, het lijkt vaak of mensen geen raad weten met hun handen. Een klassiek verhaal luidt dat zulks een probleem vormde (vormt?) bij het amateurtoneel. Ooit loste men dat op met een sigarettenkoker. Het uit zo’n plat, al dan niet namaak zilveren doosje halen van eem sigaret, het presenteren, zachtjes met de sigaret kloppen op het deksel enz. gaven immers de handen wat te doen.

Het kon bij die amateurs ook wel eens volledig uit de hand lopen. Zoals die keer dat iemand het toneel opstormde met de woorden: Mannen! Mannen met hellebaarden en zijn kreet nog wat kracht bij zette door zijn omgekeerde handpalm ter hoogte van z’n navel te houden. Zie je het voor je?

TV-presentatoren hebben het soms makkelijker. Ze treden je met over elkaar geslagen armen (als verdedigend) tegemoet, laten hun handen rusten op een tafel of bureau of houden een documentje vast.