De mening van een ouwe zeur

Een van de aardigste programma's van NPO Radio 1 vind ik De Taalstaat van Frits Spits, in lunchtijd op zaterdag. Het wordt in de gids aangekondigd als een 'vrolijk en informatief programma over onze taal'. Laat dat maar aan Frits over; hij is van 1948, dus weet waar hij het over heeft. Onderdeel van het programma is de uitnodiging aan de luisteraar, een ten onrechte vergeten woord aan te dragen. Afgelopen zaterdag was dat een psycholoog die verklaarde het woord pruilen met veel succes in zijn praktijk toe te passen. (Man met kort lontje draait helemaal bij, als de psycholoog hem voorhoudt dat hij 'dus pruilt'.) Mijn suggestie voor het vervolg: pruillip.

Vanwaar mijn waardering voor de oudere mens die van wanten weet? Laat ik maar eens opscheppen: ik pretendeer er zelf een te zijn. En hoe voelt dat? Nou, tamelijk bizar. Ik vraag me wel eens af of ik nog wel een mening mag hebben. Begin nu niet over de vrijheid van meningsuiting want dat begrip is de laatste weken weer te vaak misbruikt en niet alleen door Geert Wilders, als hij weer eens iets walgelijk vindt.

Afgezien van de taal (het Groene Boekje is een Groen Boek geworden) verandert er in wereld en maatschappij in korte tijd zoveel, dat je niet eens erg oud hoeft te zijn om het niet allemaal meer bij te benen. En toch, nieuwsfreak en bemoeial die ik ben, probeer ik het. Alleen realiseer ik me voortdurend mijn gevorderde leeftijd, waarbij ik mezelf – en mijn Levensmaatje doet dat ook – afvraag: ben ik 'een ouwe zeur' aan het worden? Let wel, dit  soort kwalificaties kan de beste overkomen. Zo werd de kampioen van de columnisten in de vorige eeuw, Jan Blokker, in de laatste fase van zijn leven voor 'ouwe brombeer' uitgemaakt en na 35 jaar door de Volkskrant bij het grof vuil gezet.

En? Hoewel mij onlangs werd toegevoegd dat ik de lat hoger moet leggen, ben ik een fervent gebruiker van het sociaal medium Twitter. Vooral om 'n hoop interessante mensen (meestal geen BN-ers) en instanties, waaronder vooral buitenlandse kranten, te volgen. Maar af en toe moet ik natuurlijk ook m'n ei kwijt. Zo maakte ik eens 'n kritische opmerking over een columniste die haar ontboezemingen vergezeld laat gaan van een mijns inziens laf portret met over de ogen getrokken pet.  Wat er dan mis was aan die foto. Ik zei: ga zo maar eens brandstof tanken, dan merk je het wel. De conclusie van mijn opponente was dat mijn opvatting een leeftijdsdingetje was. Kijk, dat bedoel ik nou.

(Gesproken column, Omroep Best o.m. 14.10.15, 18:10 uur)