Pietjes

Er heerst een hoofdluizenplaag onder de scholieren. Vooral moeilijk te bestrijden omdat er min of meer een taboe op rust. Wie heeft er nou luizen? Ik heb een nonnenschool gekend met de naam Luciaschool, die dan ook prompt luusjesschool werd genoemd. Heerste er een luizenplaag, dan kon het niet aan de nonnen liggen, want die waren immers kaal onder hun kap (althans behoorden dat te zijn).

Wie hebben er het meeste last van, van die luizen? Precies, de meiden met hun lange haar. Ik zie ze dagelijks naar school fietsen, kaarsrecht, allemaal met hetzelfde lange haar. Dat moet zo. Net als die groentebak boven het voorwiel. Ooit was er iemand origineel, namelijk degene die voor het eerst zo’n kist monteerde. Werd even gepest, hield vol en werd vervolgens geïmiteerd. Balen. Dus verzon ze weer wat: de kist versieren met kunstbloemetjes. Bleef ook maar even origineel.

Maar nu die luizen.  Mijn broertje en ik hadden ze ook. In de oorlog. We noemden ze pietjes. Moet u nog eten, of zit u net aan tafel, u kunt nu ook afhaken, want al te smakelijk is deze geschiedenis nou ook weer niet.

Het was natuurlijk een gevecht tegen die plaag. En maar kammen, met een tweezijdige pietenkam boven een krant. Tikkeldetik. Vervolgens met je nagel het beessie doodrukken. Knak! Toen dat niet hielp, werden we kaal geschoren ver voordat dat ‘leuk’ werd gevonden. Dertig Plus en Veertig Plus (ikke met mijn dikke kop) werden we thuis genoemd. En dan was er het haarwater, waarmee die bollekes werden ingewreven.


In een onbewaakt ogenblik heeft mijn broertje – hij zal ‘n jaar of zes zijn geweest – een slokkie van dat bijtende goedje genomen. Paniek! Mijn 12 jaar oudere zus, die een verpleegstersopleiding volgde, goot bij hem een liter melk naar binnen, redde daarmee zijn maag en kreeg een compliment van de huisarts, die haar trouwens het liefst ook nog had gezoend, heb ik later begrepen.

Hoofdluis. vertel mij wat.

(Gesproken column Omroep Best, o.m. 18.03.15, 18:10 uur)