‘n Heel enkele keer krijg ik van een generatiegenoot (of nog ouder iemand) wel eens ‘n handgeschreven brief. Ik ervaar dat dan als iets bijzonders, vooral wanneer de schrijver duidelijk een afgeleide hanteert van het schoonschrift dat hem/haar op de lagere school is geleerd. Ik denk hierbij aan het handschrift van mijn vorig jaar overleden broer Berry. Die kon er wat van.
Mijn handschrift in 1956. Zijn schrift was in de principe ‘schuin’, want dat was destijds het uitgangspunt. Daarbij moest je met staarten en lussen ‘tussen de lijntjes’ blijven. Zelf heb ik me geleerd, als de latere generaties, rechtop te schrijven, omdat ik dacht dat dat de leesbaarheid voor de zetters op de krant bevorderde. Ongeveer op de manier van Levensmaatje, maar lang niet zo mooi. Haar liefhebberij in het hanteren van de pen culmineerde zelfs ooit in een cursus kalligrafie, het oude monnikenwerk van voor de uitvinding van de boekdrukkunst.
’Rechtop’ handschrift van Levensmaatje.
Schoonschrijven was zeker tot in de jaren vijftig van de vorige eeuw op school een vak apart, los van het leren spellen. Maar natuurlijk had het een met het ander te maken. Gedachtenvol schrijven bevordert taalkennis en –gevoel, zo lees ik in een artikel in de Wegener kranten. Dat verhaal is zeer relevant, gezien het ronduit kwalijke voornemen van basisscholen, het taal- en schrijfonderwijs helemaal toe te spitsen op het gebruik van de tablet-computer, Dat onderwijs is trouwens inmiddels nu al zo ver afgezakt, dat de meeste kinderen (vooral jongens!) nauwelijks meer kunnen schrijven. Met z’n allen op weg naar het analfabetisme.
Er is echt wel meer aan de hand dan examenfraude.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten