Vergeet de jeugdbeweging niet

Van Deetman en consorten, die het sexueel misbruik binnen de
r.-k. kerk in Nederland gaan onderzoeken is gezegd: ‘ga d’r maar aan staan’.

Ik kan dit niet genoeg onderstrepen. Want – m’n kop eraf als zich niet het zijpad naar de protestantse catechesatie aandient – en vergeet vooral ook de jeugdbeweging niet.

Daarbij denk ik niet eens in de eerste plaats aan de geestelijkheid, aan de brave kapelaan die het jongensjeugdwerk onder z’n hoede had en wiens grootste ‘zonde’ volgens mij bestond uit een donderpreek voor de verkenners, die eindigde met de woorden: ‘Gullie zijt…gullie zijt lullen!’ (Wat hebben we gegniffeld.)

En ook niet aan de broodmagere weleerwaarde heer, die het meisjesjeugdwerk als geestelijk adviseur in wezen bestierde en van wie later, in zijn pastoorstijd werd gezegd dat-ie ‘erger was dan bisschop Gijsen’ (in conservatisme, wel te verstaan). Diens grootste zonde moet hebben bestaan uit het zich voor de pastoorsmeiden in de keuken opvouwen tot een pakketje. (Hij was niet voor niks g.a. van de meisjesgymnastiekvereniging Sint Lidwina.)  Nochtans werd er schaand van gesproken.

Maar laten we het eens over de leken-leiders hebben. De vaandrigs, de akela’s. Eén hunner, een onmetelijk populaire hopman, die in gesprekken met ouders altijd  Absoluut als stopwoord gebruikte en nog op middelbare leeftijd bij moeder thuis woonde,  is op een gegeven moment ‘geruisloos’ verdwenen. Naar verluidt wegens geknoei met jongens. De brave kapelaan heeft er zeker van geweten. Maar zo ging dat.

Ik heb al heel vroeg geweten, wat het woord taboe betekent: verboden! Het was namelijk de benaming voor de leiderskamer, waar je dus als welp of verkenner niet zomaar naar binnen mocht. Jaaaaa, er waren bevoorrechten, zoals mijn twee jaar jonger broertje dat bij de akela, een notarisdochter, in de taboe op schoot mocht zitten, om door haar te worden geknuffeld, waarbij ze zeker rode konen kreeg en waarschijnlijk een natte broek.

Ach, heel veel was er tamelijk onschuldig. Hoewel…tegenwoordig wordt er weer anders tegenaan gekeken. Je kind een oorvijg geven is immers een vorm van mishandeling.