(Niet alleen) wielrenners opgelet! Dank U

Karin Spaink, een weblogger van het eerste uur – wie kent haar niet – legde dezer dagen een liefdesverklaring af tegenover haar Canta.

De Canta, dat is zo’n door een Nederlands bedrijf ontwikkeld 45 km-autootje, waarmee je zonder rijbewijs bijna alles mag, tot op de stoep parkeren toe.

Spaink is gehandicapt, dus ik kan me haar liefde levendig voorstellen. Ik citeer maar ‘n stukje: ‘Mijn actieradius wordt er enorm door vergroot. Geen gehannes meer met dure taxi’s, niet doodmoe worden van het wachten op bus of tram en daarna alsnog honderden meters moeten lopen met inmiddels onwillige benen of knikkende knieën. Ook heb ik door dat autootje aanzienlijk minder last van de kou, die anders tot urenlang verstijfde en tegenstribbelende ledematen had geleid.’

Jaren geleden vernam ik van een wat oudere vrouw, die ook zo’n ding had – of een bekende variant, de brommobiel – dat ze daar heerlijk vanuit Best, over 80 km-wegen en fietspaden mee naar Tiel reed. Sindsdien waarschuwen wij elkaar: ’Kijk uit, daar is er weer een op weg naar Tiel.’

Een ouwewijven-imago, zoals indertijd het DAFje, nadat een van de eerste exemplaren cadeau was gedaan aan de eerste vrouwelijke burgemeester van Nederland? Nou, dat moet je niet direct zeggen. Deze week zag ik nog een  meid met haar bromfietsrijbewijs tuffen in zo’n brommobiel. Het voertuigje geniet behoorlijk wat populariteit onder jongeren.

Maar helaas voor Karin en die van hun comfort genietende jongeren, ik beschouw de verkeersreglementaire souplesse, waarmee de Canta en aanverwanten tegemoet worden getreden te vergaand en voor zowel de inzittenden als andere weggebruikers levensgevaarlijk. Dat gevaar zit hem vooral in het snelheidsverschil. En op fietspaden is 45 km weer te hard.

Een bezitter van zo’n karretje heeft dat begrepen dan wel ervaren, gezien de tekst die hij/zij op de achterkant heeft gezet: ‘Wielrenners, opgelet! Dank u.’  Is dat nou een waarschuwing of een terechtwijzing achteraf?