De schuld van...

Een oude stelling van mij is dat een journalist op z'n minst 'n beetje gek moet zijn. Een 'normaal' mens heeft te weinig oog voor het afwijkende. En alleen het afwijkende (Man bijt hond) is nieuws. Zo simpel is dat.

Hans van Mierlo (altijd journalist en opiniemaker gebleven) was er zo een. Van hem is dezer dagen in De Rode Hoed 'met bulderend gelach' afscheid genomen. Vanwege de anecdotes over iemand die het zich kon permitteren, 'n beetje gek te doen en toch - om met Jos Kessels te spreken - zijn stijl te bewaren. Hij kon dus rustig zijn overhemd uittrekken terwijl hij op het terras van Huis ter Duin met Els Borst asperges zat te eten.

Bij deze verklaar ik mijzelf ook 'n beetje gek. Al was het alleen maar, omdat ik bij voorbeeld vandaag de neiging heb, iedereen van alles de schuld te geven. Zo is het de schuld van de bieb, dat ik vanmorgen op het terras van 't Blauw Boerke een sigaartje opstak en zo gek was 1,70 euro neer te tellen voor een simpele kop koffie (In Isla Plana, Zuid-Spanje, betaalde ik nog geen maand geleden bij minstens zo sterke lentezon voor het zelfde één euro.) Ergens had ik vernomen dat de bieb, waar ik tot verbazing van sommigen dagelijks heen loop om Trouw te lezen, op donderdag gesloten zou zijn vanwege het jaarlijjkse personeelsuitje. Alleen...ik had een andere datum in het hoofd. Zo kwam het dat ik met (druppelsgewijs) tientallen anderen een papiertje op de gesloten deur stond te lezen, dat informatie verschafte over de openingstijden rond Pasen, maar niet over de actuele situatie. En,aangezien 5 kilometer lopen zonder rustpauze op mijn leeftijd ietsje teveel is, betrad ik dus 't Blauw Boerke (dat overigens zijn naam ontleent aan een roodharige eerste eigenaar).

Aan mijn linkerhand stond een truck met enorme oplegger van DHLte lossen, die een complete weghelft van de met boombakken versmalde Hoofdstraat in beslag nam. 'Op welke uren is dit toegestaan,' vroeg ik de kastelein die mij m'n koffie bracht. 'De hele dag!' Dus gaf ik de gemeente Best de schuld van deze blokkade. Op mijn tafeltje lag De Telegraaf, die weer geen grotere kopletter had kunnen vinden om te melden dat het wel 2011 wordt voordat de laatste Nederlandse soldaat uit Uruzgan is vertrokken en dat de kosten van die repatriëring, begroot op 115 miljoen euro, inmiddels is opgelopen tot het dubbele: 229 miljoen. Wie kan ik daar anders de schuld van geven dan het demissionaire kabinet?

Op de terugweg naar huis, weerstond ik de verleiding een ijsje te kopen bij Roma, omdat ik zo gauw niet kon bedenken, wie ik dáár de schuld van zou kunnen geven. Of toch...vijf jongeren kwamen mij al fietsende op het trottoir tegemoet, terwijl ik allerminst zin had om uit te wijken.

Omdat de lentedag in volle glorie voortduurde, besloot ik dit stukje te gaan tikken op een notebook op het balkon, ook al omdat ik zin had in nog een, zelfs grotere sigaar. Maar notebookschermpjes kunnen qua helderheid niet tegen lentelijk daglicht op, zodat ik mij gedwongen voel daar weer iets of iemand de schuld van te geven, namelijk de computerfabrikant.

En nu moet ik opschieten, wil ik mijn belofte waarmaken, het huis voor thuiskomst van Levensmaatje, te stofzuigen. Want bij falen op dat punt ontkom ik er niet aan daarvan de schuld te geven aan m'n eigen gekte.



(Terug)naar hhBest.nl