Bureaucratisch geleuter rond dorpsmonument

Zelden viel er zoveel bureaucratisch geleuter te beluisteren als rond de restauratie of niet-restauratie van een dorpsmonument in Sint-Oedenrode.

De Gouden Leeuw in september 2007.

Het gaat om het voormalige Huis ter Plaatse De Gouden Leeuw aan de Markt. Ooit middelpunt van sociaal-culturele activiteiten, maar al jaren geleden door de laatste exploitanten verlaten en sindsdien in steeds sterkere mate in verkommerende staat. Inmiddels is een begin gemaakt met, laat ik het conserverende maatregelen noemen. Dat wil zeggen er is het een en ander afgebroken, met de bedoeling het weer op te bouwen. Maar intussen is er enorm politiek gekrakeel ontstaan over de vraag, hoe ver je met slopen mag gaan, wil je, zelfs na wederopbouw met dezelfde stenen,  nog van restauratie èn van een monument kunnen spreken. Intussen ligt natuurlijk alles stil, al máánden alweer.

Ik vind dit een volslagen non-discussie. Immers het zal iedereen – nou ja iedereen, ‘n enkele zeurpiet uitgezonderd – worst wezen, hoe ‘oorspronkelijk’ de vernieuwbouw is, als het monumentale aanzien van zo’n pand maar intact blijft.

Neem nou de herbouw-initiatieven, die na de verwoestingen in de oorlog zijn genomen. Zoals die tot het laten herrijzen van het Middelburgse Stadhuis, toevalllig van dezelfde architectenhand als Kerk en stadhuis in het Belgisch-Kempische Hoogstraten, Rombout Keldermans (ca. 1500). En dat zijn nog grootse monumenten, die volledig konden worden herbouwd omdat de bouwtekeningen nog voorhanden waren.

Hou es gauw op met die poppenkast rond een dorpshotelleke.