Mag ouwe mens nog mening hebben?

In de loop van pakweg 25 jaar heb ik desgevraagd heel wat scripties van afstuderenden nagekeken op taalgebruik. Met succes, zeggen de betrokkenen. En in zoverre tot mijn genoegen dat ik heel wat heb opgestoken over onderwerpen, waar ik tot dan niets of weinig van wist. Intussen gaat het natuurlijk om de mening van een stokoude man. Mag dat nog wel?

In een recent geval heeft iemand vrienden en collega's als terloops laten weten dat zijn scriptie was gescreend door zijn opa. Dat leidde tot onbedaarlijk gelach. Nadere motivatie ontbreekt. En toen desgevraagd de leeftijd werd vermeld, volgde zo mogelijk nog harder gelach.

Toevallig beluisterde ik afgelopen week een interessante podcast over de Amerikaanse verkiezingen van de tachtigjarige historicus en gepensioneerd hoogleraar Maarten van Rossem, waarin hij zei: 'Ik lees regelmatig dat ik al decennia achterloop. Heeft u kritiek? Dat staat u volkomen vrij. Ik ben oud, mijn hersens zijn verdord. Maar ik beschouw dit wel als een vorm van schelden, zoals je die ook op social media als Twitter aantreft. Ik zou volgens die tirades zijn blijven hangen in mijn colleges van dertig jaar geleden.'

'Maar', voegde Maarten er aan toe , 'dit verkapte schelden is inhoudsloos zolang er niet een nieuwe visie aan ten grondslag ligt. Ik mag dan een suffe bejaarde cynicus zijn, maar ik krijg nooit een behoorlijk antwoord en samenhangende argumenten voor de betere opvattingen die de respondenten zouden hebben. Leg uw visie nu eens op een overtuigende manier uit. Ik hoor het graag.'

Die zit. En wie lacht daar nog?