Vermijdbaar lawaai

Een van de moeilijk te verwerken verschijnselen in dit stukje aarde met 18 miljoen mensen is het lawaai. Momenteel is de windrichting zodanig dat ik de A58 op ons balkon duidelijk kan horen. Qua vliegtuiggerucht valt het de laatste dagen gelukkig mee. En de grasmaaiers (nagenoeg wekelijks) zijn ook even niet present. Overigens hebben we na voortijdige bladval van de geplaagde bomen ook al bladblazers aan het werk gezien en vooral gehoord.

Enfin, vul zelf verder maar je irritaties in. Bij ons zijn buitenschilders aam het werk. Vandaag even niet omdat er een grijze dag met soms wat regen is aangekondigd. Ik heb er eerlijk gezegd naar uitgekeken tijdens de dagen met tegen de 30 graden. Al is dat laatste nog heilig, als je in de krant een verhaal leest over de hitte op Sicilië waar in twee jaar geen druppel is gevallen. De kippen tuimelen er van hun stokjes voor zover ze van dat zitcomfort zijn voorzien.

Die schilders opereren overeenkomstig een wettelijke verplichting tegenwoordig met een hoogwerker. In ons geval een exemplaar met dieselmotor. Lawaai. Maar onze verver (een immigrant van kleur!) is bijzonder vriendelijk en beleefd; hij voldeed prompt aan ons verzoek, de motor van die hoogwerker zo min mogelijk stationair te laten draaien. Dat scheelt 'n slok op 'n borrelZijn er ook elektrisch aangedreven hoogwerkers? Jazeker, antwoordt een Eindhovens verhuurbedrijf op de desbetreffende vraag. Ik had het ook eenvoudiger met een zoekterm op internet kunnen nagaan, blijkt achteraf. Vermindering van lawaai en van de uitstoot van broeikasgassen is dus een kwestie van tijd, al lijkt die (klimaatrampen) steeds krapper te worden.

Het massatoerisme is overal

Het massatoerisme is overal. Dat constateer ik aan de hand van berichten van de Vlaamse radio over duizenden Belgen die momenteel urenlang vaststaan op onder meer de weg van Antwerpen naar Knokke. Er zijn daar ongelukken gebeurd dus wie per auto verkoeling wil zoeken aan de kust wordt aangeraden voldoende water mee te nemen of, nog beter, helemaal niet te gaan. Schrale troost: er worden flesjes water uitgedeeld. Aan zee is het trouwens door de aflandige wind niet minder warm dan in het binnenland.

Iedereen kent langzamerhand de verhalen over inwoners van Barcelona die de toeristen toeroepen 'ga naar huis'. En die over Venetië, waar je op drukke dagen moet betalen om er de stad in te mogen. Ilja Leonard Pfeiffer heeft aan het massatoerisme daar, als ik me goed herinner in zijn Grand Hotel Europa, schitterende satirische passages gewijd.

Ten onzent is het ook raak. De waddeneilanden. Texel wordt sinds jaar en dag overstroomd door Hollanders en Ameland noteert 650.000 verblijfstoeristen per jaar. In Giethoorn is het filevaren met de bootjes. Ja, de rusticiteit zoals daar gezien in het zwart-witte filmsucces van de vorige eeuw, Fanfare, is inderdaad pure nostalgie.

Ik ben, met mijn voorkeur voor non fictie geen geheide romanlezer. Vandaar dat ik nu pas verwijs naar een al 25 jaar oud boek van de in Rome woonachtige Rosita Steenbeek. Daarin komen passages voor over een gebied in Toscane waar het wemelt van de overblijfselen van de Etruskische beschaving die aan die van de Romeinen vooraf ging. Necropolissen (dodensteden) en graftombes, omringd door een fabelachtige, ongerepte natuur. Daar wil 'de economie' op los, met voorspelbare gevolgen voor het groen en de rust in die gebieden plus de aanpalende monumentale stadjes. Een kwarteeuw geleden dus al. In hoeverre deze voorspelling is uitgekomen zou ik moeten nagaan.

De lezer kent natuurlijk het lied Het Dorp, gezongen door Wim Sonneveld op tekst van Friso Wiegersma. 'Een kar die ratelt op de keien' en vooral 'Langs het tuinpad van mijn vader zag ik de hoge bomen staan.' Dat was realiteit in het Deurne van het midden van de vorige eeuw, waar Huize (inmiddels museum) De Wieger staat en waar het tuinpad zich bevindt. In de krant heb ik gelezen dat er initiatieven bestaan om de boel daar op te leuken. Mag ik m'n hart vasthouden?

Mag ouwe mens nog mening hebben?

In de loop van pakweg 25 jaar heb ik desgevraagd heel wat scripties van afstuderenden nagekeken op taalgebruik. Met succes, zeggen de betrokkenen. En in zoverre tot mijn genoegen dat ik heel wat heb opgestoken over onderwerpen, waar ik tot dan niets of weinig van wist. Intussen gaat het natuurlijk om de mening van een stokoude man. Mag dat nog wel?

In een recent geval heeft iemand vrienden en collega's als terloops laten weten dat zijn scriptie was gescreend door zijn opa. Dat leidde tot onbedaarlijk gelach. Nadere motivatie ontbreekt. En toen desgevraagd de leeftijd werd vermeld, volgde zo mogelijk nog harder gelach.

Toevallig beluisterde ik afgelopen week een interessante podcast over de Amerikaanse verkiezingen van de tachtigjarige historicus en gepensioneerd hoogleraar Maarten van Rossem, waarin hij zei: 'Ik lees regelmatig dat ik al decennia achterloop. Heeft u kritiek? Dat staat u volkomen vrij. Ik ben oud, mijn hersens zijn verdord. Maar ik beschouw dit wel als een vorm van schelden, zoals je die ook op social media als Twitter aantreft. Ik zou volgens die tirades zijn blijven hangen in mijn colleges van dertig jaar geleden.'

'Maar', voegde Maarten er aan toe , 'dit verkapte schelden is inhoudsloos zolang er niet een nieuwe visie aan ten grondslag ligt. Ik mag dan een suffe bejaarde cynicus zijn, maar ik krijg nooit een behoorlijk antwoord en samenhangende argumenten voor de betere opvattingen die de respondenten zouden hebben. Leg uw visie nu eens op een overtuigende manier uit. Ik hoor het graag.'

Die zit. En wie lacht daar nog?