Even twee weken wachten

Een rechter verbiedt de krant een verhaal te publiceren, nadat iemand de zaak heeft aangekaart omdat hij meent dat zijn veiligheid in het geding is. De journalistiek staat op z'n achterste benen, want persvrijheid. Een hogere rechter gaat daarin mee; de persvrijheid en dus (voor even) de democratie gered. Tja, hoe vrij is de pers? Dit zijn zaken die ons in deze tijd van zinloos geweld aanhoudend bezig houden, maar als het dienaangaande over het beleid van de media gaat, zijn er toch wel vraagtekens te plaatsen.

Neem nou het duidelijk uit de VS overgewaaide wapen- en vuurwerkgeweld. Imitatiegedrag is aan de orde van de dag, heb ik al eens geconstateerd. Natuurlijk kun je dat als pers (gedrukt of niet) moeilijk negeren, al was het alleen maar vanwege de hijgerige concurrentie. Gemist is al gauw een dramatisch gegeven in die kringen. En publiciteit is bovendien niet zelden het secundaire doel van de daders. Aandacht!

Wat bij het gesignaleerde geweld opvalt is de machteloosheid van de betrokken overheid. De vraag is hoe en in welke mate je daar als medium de aandacht op moet vestigen. Als automatisch dringt zich bij mij een oud adagium op: 'schrijven is de kunst van het weglaten'. Maar het gaat hier niet in de eerste plaats om 'kunst'. Wel over verantwoordelijkheid.

Om maar eens 'n voorbeeld te noemen: een burgemeester besluit op grond van zijn bevoegdheden aangaande de handhaving van de openbare orde, tot het laten plaatsen van een camera op een plek waar herhaling van een vuurwerk-aanslag kan worden verwacht. Natuurlijk is dat 'nieuws'. Maar moet daar ook bij worden vermeld (en dat is een vraag die de verantwoordelijke journalist c.q. zijn leidinggevende zich moet stellen) dat die camera daar twee weken blijft staan? Want de dader/aandachttrekker weet dan precies hoe lang hij op de plaats delict moet wegblijven. Die camera heeft daardoor totaal geen zin en de bestuurder staat met zijn machteloosheid te kijk.