De ellende geëxploiteerd

Nu half Nederland z'n zegje heeft gedaan over de zoveelste vuurwerkellende (sinds 1955 zag ik tot m'n verbazing via het Delpher krantenarchief) ben ik als spuit ellef aan de beurt. Met het risico van modder. Het wachten is op de definitieve cijfers aangaande doden, gewonden en materiële schade. Het antwoord van de politiek is onveranderlijk. Ze roept onacceptabel en blijft doof voor de volgens mij aangetoonde meerderheid van de bevolking die een landelijk vuurwerkverbod wil. Hoe noemen ze dit ook alweer? Kiezersangst. En die is de voornaamste belemmering van verandering ten goede richting de burger.

Laat ik het eens over de media hebben, de vuilnisbakken online en de traditionelen. Het lijdt geen twijfel dat het volk dat op 31/12 bij voorbeeld naar Helmond stroomde om zich daar over te geven aan een ware bommen- en granatenterreur via de social media is opgejut. Zoals de reguliere media de adem in de nek voelen van Facebook, TikTok, X en hoe ze verder ook mogen heten. En van elkaar natuurlijk, dat is altijd zo geweest. Het meeste van wat je 's morgens op pagina 1 van de krant ziet staan, was de avond te voren op het journaal of in andere actualiteiten-rubrieken te zien of te horen. Armzaligheid die tot afhaken stimuleert.

Je hoort ze als het ware denken, 'hoe zullen we dat nu weer eens aanpakken'. Vooral zo, dat het de jongeren aantrekt, vergeefse moeite zoals we allen weten. Dus vooral geen archaïsch taalgebruik; straattaal mag ook, ben je belazerd?

Zo ontstaan pogingen tot 'n soort literaire journalistiek, In hoeverre dat allemaal lukt, laat ik buiten beschouwing. Evenals de leesbaarheid van een en ander. Ik houd maar één vraag over: kan het ook 'n onsje minder met die exploitatie van de ellende? Al is het maar ter onderscheiding van het vuilnisbakkenras.