Arm en rijk

Gratis openbaar vervoer voor de armen, ten koste van de rijken.’ Niet als eerste constateer ik een verkiezingsstunt van wat de linkse wolk is gaan heten. Eerlijk gezegd moest ik daar ook aan denken, bij het pleidooi van een aantal cultuur- annex erfgoed-gedeputeerden (provinciale bestuurders) voor het tot rijksmonument verklaren van de noodwoningen die na de watersnoodramp van 1953 door diverse landen zijn geschonken. Sommige van die inderdaad nog steeds schattig ogende huisjes hebben die status trouwens al van de desbetreffende gemeenten gekregen. 

Maar laten we het, schrijf ik niet zonder schroom, het over de armen hebben. 

De armen. Dat zijn niet de dagelijks maximaal 70.000 lui die binnenkort dagelijks op Schiphol in de rij staan voor de ‘broodnodige zonnige vakantie’ in verre en minder verre oorden. En ook niet degenen die – hoezo prijzen? - met stampvolle karretjes voor de kassa’s van de Plus staan, voor zover ze daarvoor niet met hun klassieke koopmansgeest de grens oversteken naar Duitsland. (Het geld wordt steeds minder waard, dus hup met die spaarpot.) 

Arm en rijk. Het contrast is eeuwig. Zie het schilderij  van Vermeer, dat naar verluidt ten onrechte van de titel Burgemeester van Delft is voorzien.

Het lijkt wel een zeventiende-eeuwse politieke prent met die wijdbeens voor zijn riante huis zittende rijkaard plus weelderig uitgedost dochtertje, terwijl een  arme vrouw haar hand ophoudt. 

Let ook op het jongetje met beleefd de hoed in de hand aan haar zijde. De man lijkt te denken wat mot je en de dochter keurt het tafereel geen blik waardig.

Verder nadenken?