What's in a name?

Een heel bekende vraag, die de betekenis van een naam relativeert. What’s in a name zou ontleend zijn – ik zou het moeten nakijken – aan Shakespeare’s Romeo en Julia en de dichter zou het ‘n keer hebben uitgelegd ongeveer als: ‘Ook als de roos een andere naam had, zou hij even lekker ruiken’.

Over namen kun je lekker filosoferen. Zo kun je je afvragen of de journalist Mariëlle Tweebeeke een ‘Franse’ voornaam heeft. Nee, want Marielle (sterre der zee) wordt daar zonder trema geschreven; Mariëlle komt evenwel in Noord-Europa voor. Soit.

Ook vind ik het leuk om over de uitspraak van namen na te denken. Neem nou Frank Renout, correspondent van de NOS en de DPG Media in Frankrijk. Staat hier bekend als Renout met de uitspraak au, maar hoe zou hij zich in Parijs voorstellen. Als Renoe of niet?

Bij de krant waar ik ooit werkte, hadden we een correspondent in Valkenswaard die Geboers heette, welke naam door ons liefkozend werd verbasterd tot Boerske. Ik hoor hem nog zeggen: ‘Ach man, da’s toch geen nieuws?’ Hij sprak zijn achternaam dus uit met de nadruk op de tweede lettergreep. Zo niet naamgenoten van hem in de Kempen. Die vonden het kennelijk te boers klinken en zeiden Géboers.

‘n Heel rare ‘ontkenning’ van de achternaam vond ik destijds bij Leonie van Bladel, een Europese parlementariër, die vooral in het geheugen gegrift staat vanwege een tasjesgevecht in Brussel met Hedy d’Ancona. Haar naam is afgeleid van de Brabantse plaats Bladel, spreek uit Bládel, maar misschien vreesde de draagster met blabla te worden geconfronteerd, dus: Van Bladèl.

En dan de uitspraak van de achternaam van weervrouw Willemijn Hoebert: op z’n Frans, dus Hoebèrt met weglating van de t. Maar toegegeven, Hoebert op z’n Nederlands, roept rare associaties op.

Nogmaals: what’s in a name?