Lege winkelstraten

 Onwennig, die lege winkelstraten. Toch is het nog maar zeven jaar geleden dat de winkeltijdenwet zodanig werd veranderd dat de gemeenteraden de zondagsluiting, sterker dan met koopzondagen, konden opheffen. Zoveelste erfenis van Amerika, waar men al tientallen jaren van geen ophouden weet, ook niet qua werken. Black Friday, dat ons nu de das heeft omgedaan is er daar ook een van. Mijn standpunt kan mijn vaste kliënteel bekend zijn: er moet een dag zonder gejaag en gejakker zijn.

Heeft met godsdienst of zondagse kerkgang niks te maken. Wel breng ik in herinnering dat die lege straten tot voor enkele tientallen jaren heel gewoon waren, als gevolg van wat toen zondagsrust heette. Bij sommige godsdienstige gezindten kon dat doorslaan. Ik had een gereformeerde vriend, bij wie je dag en nacht foto's voor de krant kon bestellen, maar 'nooit op zondag'. Katholieken gingen er wat soepeler mee om, al mocht de jaarlijkse kermis op zondag nooit eerder starten dan om 12 uur na de hoogmis.

Ik ben niet tegen verandering. De leegte van de winkelstraten is mede het gevolg van het verdwijnen van de bewoning van de binnenstad. Ooit woonden de ondernemers immers in het bovenhuis. Het zit er dik in dat de leegte in die zin binnen enkele jaren weer door wat levendigheid wordt vervangen. Er is een trend waarneembaar tot het creëren van woningen in de binnensteden.

Wat tot dusver niet verandert, is het verkeer. De intensiteit is onvergelijkbaar met de 'rust' tijdens de eerste, zogenaamd slimme lockdown. Op dit moment, bij een uiterst zwakke wind uit het zuiden zijn de auto's op de A58 hier binnenshuis te horen. De filemeldingen gaan opnieuw gepaard met het constateren van ongevallen. 'Komt door die verrekte telefoontjes,' zei deze week mijn zoon, die denkt dat van de slimme controlesystemen van de politie slechts twee sets beschikbaar zijn. 'Voor heel Nederland!'