Niets is zeker, maar wees niet bang

Nadenkend over dit maandelijkse stukje voor uw omroep, dacht ik: het was een bewogen week. Voor Best, jazeker. Maar niets is zeker want vrijdagavond laat klonken over de radio de alarmkreten uit Parijs. We waren net naar bed gegaan en ik ving het een en ander op via een oortje; besloot mijn Levensmaatje er niet meer mee te belasten
.
Vorige week, bij sporthal Naestenbest, sprak ik even met twee jonge migranten, die daar met 195 anderen, zo goed en zo kwaad als dat ging, gehuisvest waren. Ze leken me niet goed te begrijpen, maar dat kan ook aan mijn Engels hebben gelegen. Ze gedroegen zich hoffelijk en beleefd, maar onzeker en verlegen. Vind je het gek? Hoe zouden ze zich nu voelen, na Parijs? Het duivelse geweld is hen immers achterna gereisd en hier in Nederland is sinds 13 november het meest gehoord: ‘het komt nu wel erg dichtbij.’

Voordat ik overschakel naar ons eigen Best, wil ik hierover nog twee dingen kwijt. In Frankrijk is deze oorlog al járen aan de gang. Het heeft met zijn Afrikaans-koloniale verleden te maken, met tien miljoen islamitische inwoners – let wel, goeien en kwaaien – en met hun abominabele situatie in de voorsteden van vooral Parijs. Ja, IS claimt de aanslagen, maar ze kwamen niet uit het Midden Oosten, ze kwamen van binnenuit, als we België daar bij mogen rekenen – over dichtbij gesproken. Tweedens: angst is de slechtst denkbare raadgever. Angst is precies wat die monsters ons toewensen. Dus Levensmaatje zegt: ‘Ik ga niet onder de tafel leven.’

Dat laatste wil bij voorbeeld zeggen, dat onze verantwoordelijkheid voor de vluchtelingen ongewijzigd is. Wat dat betreft heeft Best zich vorige week van zijn beste zijde laten zien. Het gemeentebestuur dat – ondanks de vele onzekerheden – de organisatie van de opvang uitstekend in de hand hield, de inwoners dankzij de mogelijkheden van het internet, tot in de details op de hoogte hield en vele Bestenaren en plaatselijke ondernemers wist te inspireren tot aanvullende hulp, van het wassen van de kleren van de gasten en het aanbieden van skeelers tot en met de actie van Bestse kinderen om het kroost van de vluchtelingen op snoep te trakteren.

Natuurlijk is een tijdelijke huisvesting van 200 mensen gedurende enkele dagen niet te vergelijken met een permanent AZC voor 500 asielzoekers, maar toch. Niets is zeker. Burgemeester Van Aert kon desgevraagd niet anders zeggen dan dat een nieuw beroep van het COA voor crisisopvang vroeg of laat verre van ondenkbaar is.

Intussen kunnen we wel weer eens aan onszelf denken. Ik liep over het vernieuwde Raadhuisplein en las daar het gedicht van Merel Morre, waarvan de letters als een rooster in de metalen afdekking van een afvoergoot zijn aangebracht. Grappig zoals de dichteres de letters b e s t hier en daar in haar tekst heeft verwerkt, zoals in ‘je BESTeelt me een beetje van het gevoel alleen te zijn’  Het is een warm gedicht. Precies wat we nodig hebben in deze onzekere tijd.


(Gesproken column Omroep Best, onder meer 18.11.15, 18:10 uur.)