In de mensen een onbehagen

De roep om  afschaffing van Kerstmis als algemeen christelijke feestdag wordt steeds heviger. Ken de vrije dagen aan de werkers toe als vrije keuzedag, dan zijn we meteen ook  goed multicultureel bezig en het is gezonder. Niks vreetdrang.

Vrede op Aarde. Jaja, In de mensen een onbehagen.

Een aantal supermarkten is op eerste kerstdag ‘gewoon’ open, voor degenen die de afgelopen dagen ‘geen tijd’ hadden om boodschappen te doen. Heel wat mensen, vooral ouderen, vinden dat we de weg helemaal kwijt zijn. Ik las in de krant een bozig ingezonden stukje, waarin iemand dat verwoordde. Hij klaagde dat zijn omgeving een verwijzing naar de oorsprong van het kerstfeest – de geboorte van Jezus – niet duldde: ‘Wij vieren Kerst zoals wij dat willen.’

Heel wat milder en vooral een uiting van nostalgie is het verhaal van een inwoner van een Kempisch dorpje in de rubriek Mijn ED over zijn rol van misdienaar in de kerstnacht in de jaren vijftig. Op een uiterst herkenbare manier (voor die ouderen) schetst hij zijn gang – door de sneeuw! – naar het dorpskerkje, waarvan hij de klokken mag luiden en waarin hij vervolgens met een tiental leeftijdgenoten in toog en superplie als levend decor in de nachtmis mag fungeren. De kaarsen, de warmte, de wierook, de onderlinge verbondenheid. Het ontbijt thuis daarna: met worst- en kerstbrood (eens in het jaar hoor), daarna het bekijken van de kerststallen bij de buren en in andere kerken. Dat was het.

In het nachtelijk radioprogramma Nooit meer slapen hoorde ik een interview met een Vlaamse psychiater die twee boeken heeft geschreven over de vergeefse jacht op Geluk en het gegeven dat het nu draait om louter het leuk hebben en leuk zijn. Je hoeft niet eens de tv aan te zetten om te begrijpen wat hij bedoelt.


O ja, nog behoefte aan kerstsfeer? In de Grote Kerk in Breda (ooit toegewijd aan O.L. Vrouw, vervolgens protestants en nu alleen nog cultureel erfgoed) zingt het Breda’s Mannenkoor vannacht vanaf 12 uur. In plaats van de nachtmis.