Een krantengebouw als breekijzer

Fotograaf/Journalist en oud-collega Jan van de Ven (van wie bovenstaande foto) is er op zijn fotoblog al twee keer op in gegaan. Ik dacht er aanvankelijk maar het zwijgen toe te doen, maar nu voel ik me toch als uitgedaagd: de sloop van het ED-gebouw, Wal 2, Eindhoven.

Hopeloos ouderwets wordt het genoemd, sinds de krant een nieuw kantoor in de binnenstad betrok, maar rond 1961 was het een belofte, een uitdaging, ja zelfs een bedreiging in de toenmalige concurrentieslag tussen de Eindhovense dagbladen..

Dat zit zo. Op dezelfde plaats, met de achterzijde en de drukpers-hal aan de Paradijslaan stonden de panden van het toenmalige dagblad Oost-Brabant, de voortzetting van de in de oorlog foute Meijerijse Courant en concurrent van het Eindhovens Dagblad. Die krant, die haar abonnees voornamelijk in de Kempen had, was door het uitgeversconcern van de familie Teulings in Den Bosch, Cebema, opgekocht en werd zodoende een zusje van het Brabants Dagblad.

De Teulingsen volgden ‘n soort salami-tactiek.in Eindhoven (en later in Helmond en Tilburg!). Sloten geld werden er in ‘Oost-Brabant’ gepompt, om door journalistieke kwaliteit de hegemonie in de stad op het ED te veroveren. De redactie werd drastisch uitgebreid, waarvoor journalisten uit het hele land (onder wie schrijver dezes) werden geronseld. De stadseditie van Oost-Brabant kreeg een al even uitdagende naam: Nieuwe Eindhovense Krant. En natuurlijk moesten er toen ook een nieuw krantenpaleis en een reus van een rotatiepers  komen. Door een kunstenaar beschilderde bouwschuttingen gaven aan, hoe de toekomst van de nieuwsvoorziening in Eindhoven er uit zou gaan zien. Vergeet niet dat het dagbladwezen toen in zijn gouden jaren verkeerde.

Een krantengebouw als breekijzer. De Nieuwe Eindhovense Krant heeft er nauwelijks gezeteld. In 1963 werd het Eindhovens Dagblad, toen nog steeds het belangrijkste nieuwsmedium van de regio, door de enige eigenaresse, de van origine Waalse mevrouw E. Mignot-Lebrun ‘als een zak appelen’, schreven andere kranten geschokt, aan de Teulingsen verkocht. Zij lieten een trots ED-logo met wereldbol op de zijgevel van het gebouw aanbrengen.

De rest van het verhaal staat in het boek van Cas van Houtert, ‘Uit doorgaans betrouwbare bron’ over de geschiedenis van het ED (2003).