Nazomeren kun je overal behalve in Oirschot

Iedereen heeft het er over. Kranten wijden er driekwart van hun (tabloid-) voorpagina’s aan. De nazomer, die nog wel twee weken kan duren.

Voor een maandagmiddag was het best druk op de Kampinase Heide, nog net niet helemaal uitgebloeid, maar toch overwegend bruinig. Het loof aan de bomen lijkt vermoeid. Maar er is aan de kant van het dorpje Lennisheuvel zóveel meer te zien. Om te beginnen het aardigste verzetsmonument, dat ik ken: Een uit plaatijzer gesneden boer, die met een melkbus op zijn fiets, proviand brengt naar onderduikers. De vennetjes en de termietenheuvels in het toch al door stuifduinen geaccentueerde boslandschap. Ik laat me door een bezoeker vertellen, dat ze er als het ware een dorp van maken. Als er dan een groene specht een duikvlucht naar maakt, hebben ze uitwijkplaatsen. Zoiets. Kom er niet te dicht bij, want voor je het weet zit je onder de mieren.

De Jacobushoeve, een gezellige uitspanning, gecombineerd met een boerderij, waar je eventueel je trappist kunt drinken met uitzicht via een glazen ruit op de koeienstal, is op maandag gesloten. Dan maar naar Oirschot. Geen straf, want op en rond de Markt zijn daar wel tien terrassen. Maar, ondanks de kermis en de 24 graden,  zijn er slechts twee open en die zitten vol. Achterlijk. Het doet me denken aan een vergelijkbare mededeling van een collega van Omroep Brabant, die onlangs in een ‘toprestaurant’ ter plaatse om half elf z’n diner niet kon afsluiten met koffie omdat ze het apparaat al aan het schoonmaken waren. Ook achterlijk. En van de parkeerplaats achter het Franciscanessenklooster (waar enkel bejaarde nonnekes nog hun dagen slijten) stuurt men de toerist met z’n auto in verband met dat kermisje doodleuk het buitengebied langs de A58 in. Noch achterlijker.

Nazomeren kun je overal, behalve in Oirschot.