Het begint altijd met begrip

Er zijn van die onderwerpen, die ik als stukjesschrijver bewust laat liggen, omdat je er te gemakkelijk een open deur mee intrapt. Zoiets als het onophoudelijke graaien van zogenaamde topmannen in het bedrijfsleven. Trouwens, ik voel me allerminst onbekwaam, maar als het op schelden aankomt laat ik dat liever over aan mensen als Jos Kessels, die daar uiterst bedreven in zijn. Gisteren nog in zijn ED: ‘arrogante klojo Hoogervorst’ en ‘oplichter Rijkman Groenink’. Reaguurders op GeenStijl hebben allang niet meer het alleenrecht, al zijn ze – zonde dat ik het zeg – in zekere zin toonaangevend geweest.

Maar sommige lieden vrágen er inderdaad om, in de tang te worden genomen. Neem zo’n Jan Tjerk Boonstra - wie zegt u? Jan Tjerk Boonstra van Human Capital Group. Opvallend altijd die dubbele voornamen; Jan alleen is te gewoontjes. Maar Janneman zei dus tegen de Wegener kranten, er begrip voor te hebben dat de gewone man met een scheef oog kijkt naar de bazen, die dit jaar 8% erbij hebben gekregen, terwijl hij zelf met nauwelijks 1% genoegen moet nemen.

Ja, zo’n betoog begint altijd met begrip. Maar onvermijdelijk komt daarna de tot op de draad versleten drogreden (Hé, dat is sterk, op het moment dat ik dit tik meldt zich iemand met de nickname ‘Drogredenering’ aan als volger van mijn Twitteraccount. Welkom.) de drogreden dus, dat de directeuren anders weglopen. Bij zo’n opmerking denk je toch: laat ze dat gerust doen. Toevallig ken ik mensen in mijn omgeving, die in onderhandeling zijn over hun vertrekpremie. Dus knip even met je vingers en je hebt een ander.

Maar het hoofdmotief dat Janneman aanvoert, doet helemaal de deur dicht: Die bazen moeten beloond worden omdat ze hun  bedrijf door de crisis slepen. Ach ja, laat ze dat vooral doen en laat de Raad van Bestuur van het desbetreffende bedrijf dat met belangstelling volgen en daarná eventueel beslissen, of de directeur een extraatje waard is. De praktijk die Janneman schetst lijkt me teveel op het ideaal van de collega, die ik eens had en die redeneerde: ‘Eerst betalen, daarna zal ik werken.’