Wereldklasse

Kop in de Volkskrant: ‘Sluiting Concertgebouw dreigt.’ Het lijkt wel een 1 april-grap. Lees je het verhaaltje, dan blijkt het te gaan over de plannen van het Bruine Kabinet, korte metten te maken  met de muzikale infrastructuur van de omroepen, die voor 20% van de inkomsten van de Amsterdamse muziektempel zorgt.

Zover zal toch niet komen? Tegen dat de nood aan de man komt – d.w.z. het Concertgebouw z’n begroting niet meer sluitend krijgt - is Bruin allang weer op stal gezet. Opperhoofd Mark Rutte heeft zich al gedwongen gezien, aan te kondigen dat hij de oppositie beleefd zal bejegenen. Ik dank je de koekoek. Je zult maar op basis van zo´n wankele meerderheid aan de slag moeten. Laat Markske maar eens beginnen met zorgvuldig te vermijden, van linkse hobbies of speeltjes te spreken, als het gaat over culturele voorzieningen als, jawel, de omroeporkesten.

Gisteravond was ik in het ‘totaal vernieuwde' muziekcentrum Frits Philips te Eindhoven, dat de  metamorfose meteen maar heeft aangegrepen om zichzelf om te dopen tot Muziekgebouw, met ‘Frits Philips’ in kleine lettertjes eronder. (Meneer Frits is immers alweer enkele jaren dood en de vergetelheid, mede bevorderd door de manier waarop de Firma haar Eindhovense roots verloochent,  komt eraan).

Terwijl we vanuit de file op de binnenring de parkeergarage onder  de Heuvelgalerie binnen sukkelden, had ik al niet het idee, een linkse liefhebberij te beoefenen laat staan dat het publiek in de vernieuwde design-foyers van het Muziekgebouw die indruk maakte. Wèl is evident dat deze riante culturele voorziening nog net aan de crisis en het aanhalen van de buikriemen is ontsnapt.

De directie van het Muziekgebouw wenste ons in het programma geluk, want we zouden gaan genieten van ‘de allereerste uitvoering’ sinds de verbouwing. Ik moet zeggen, gaandeweg het kamermuziekconcert in de kleine zaal, bekroop mij een gevoel van ‘bevoorrecht zijn’. Maar dat kwam niet in de laatste plaats door het formaat van het gebodene. Wereldklasse!

Een pianokwartet, gevormd door de 87-jarige(!) pianist Menahem Pressler, Alexander Kerr (viool) Lawrence Power (altviool) en Paul Watkins (cello), speelde onder meer Mozart en Dvorák op een manier, die ons nog lang zal heugen. Van kwartet spelen wordt vaak gezegd, dat het ‘een gesprek tussen vier’ is; althans hoort te zijn. Welnu, dit was een uiting van volmaakte, niet alleen muzikale vriendschap. En het meest was ik nog onder de indruk van de charme van de hoogbejaarde pianist, die door zijn strijkende vrienden bijna letterlijk op handen werd gedragen.

Hè, daar kikkert ‘n mens na wekenlang politiek geharrewar van op.