Collina

Pierluigi Collina, de inmiddels vijftigjarige Italiaanse ex-topscheidsrechter die van nature  onophoudelijk zó boos kijkt, dat hij  vertedert, krijgt bij de UEFA  een vinger in de pap als het gaat om de vraag, in hoeverre zijn voormalige collega’s de beschikking krijgen over technische hulpmiddelen die aan alle geharrewar rond de arbitrage een eind moeten maken.

Sinds wanneer interesseer jij je daarvoor, hoor ik Passant vragen, de man die het als zijn dagtaak beschouwt, op het internetforum Plein568X iedereen voor gek te verklaren, die van voetbal en pop houdt en niet van klassieke muziek. Laat ik duidelijk zijn: ik ben geen liefhebber van het foebele. Maar ik vind het wel leuk, tijdens een WK of EK Oranje te controleren, bijgestaan door Levensmaatje dat,  kennelijk genetisch bepaald, over een opmerkelijk  inzicht beschikt. (Met weemoed herinnert zij zich  van thuis het geroep  Skieten Willy, ten tijde van de gebr. Van de Kerkhof bij PSV, een periode die mij trouwens geheel is ontgaan.)

Maar tijdens dat kijken, zitten we regelmatig met de handen in het haar, voor zover dat laatste nog voorhanden is (nauwelijks meer dan Collina). Want zomin als de 16 miljoen andere kenners van de natie, snappen wij enige bal van een verschijnsel als buitenspel, om maar eens ‘n probleempje te noemen. Met de nagels in de handpalmen plegen wij naar de scheidsrechter en zijn vlaggende assistenten te kijken, over de beslissing die zij nu weer uit hun tovenaarshoeden vissen, soms een kwestie van leven of dood zoals men weet.

Zoveel weet ik wel van dat internasionale foebele dat het als het meest conservatieve wereldje ter aarde moet worden beschouwd. Overal in de sport, bij het schaatsen, het tennissen, het zwemmen, het hardlopen het discuswerpen en noem maar op, bepalen uiteindelijk de camera’s en meetinstrumenten of het duim op of duim neer is. Terwijl het voetbal het in principe nog steeds bij dat antieke keizerlijke gebaar, om niet te zeggen de natte vinger, houdt.

De scheidsrechters verkeren daardoor in een onhoudbare positie, zo leerde ik vorige week van een tv-documentaire. Elke beslissing is er een ten nadele van één van de partijen en de agressie die dat genereert richt zich dan natuurlijk tegen hém.

Ik zou zeggen, meneer Collina, kijk in die UEFA-vergaderingen nog eens extra boos.  Ik vertrouw er op dat het dan helemaal goed komt met die technologisch aangestuurde arbitrage.