Ver(r)assing

Jos Kessels doet in zijn ED-column vandaag enkele suggesties voor begrafenismuziek: 'De ouverture van Lohengrin van Wagner dat als geen ander het leven symboliseert en iel begint, dan aanzwelt naar het hoogtepunt halverwege, en dan langzaam wegsterft, tot het stille begin, dat dan einde is. En het hartstochtelijke en dramati­sche Intermezzo uit Cavalleria Rusticana van Mascagni.' Ook wel geschikt lijkt hem ‘He Stopped loving her to­day’ van George Jones de juiste lijkkleur, of ‘ I’ll never get out of this world alive’ van Ol’ Hank.

Wie denkt daar nooit eens aan, aan wat er bij z'n eigen uitvaart gespeeld moet worden; alles behalve die eeuwige (inderdaad onsterfelijke) air van Bach. Moet er trouwens wel een lijkkleur aan zitten - somberheid als het somberste zwart dat, op dat bij de begrafenissen van de maffia na, is afgeschaft? Koningin Wilhelmina (+1962) koos al voor wit.

Persoonlijk ben ik ook meer voor de Lachende Kerk. Als het droevig zou moeten klinken, dan zou mijn voorkeur uitgaan naar het langzame deel uit het klarinetconcert van Mozart, een van zijn laatste instrumentale werken. Bij een wat feestelijker karakter past diens menuet uit de Jupiter-symfonie. Klinkt als een belofte.

Moeten we het nog over de as hebben? Daar hebben wij een bijzondere bestemming voor, maar die verraad ik niet. Houd van verrassingen met twee r's.


(Terug)naar hhBest.nl