Vet

Niet alleen de burgemeester zat vorige maand met vakantie in Frankrijk. Ik ook! Gelijkberechtiging moet er wezen. Er was in zoverre nog meer overeenkomst tussen de burgervader en mij, dat wij daar allebei columns zaten te schrijven; hij voor Best Informatief, ik voor mijn website.

Vakantie is voor mij betrekkelijk als het over de schrijverij gaat. Ik lees daar in Frankrijk ook kranten en gedraag me met mijn laptop en een incidentele internetverbinding, soms tot ergernis van mijn wederhelft, even bemoeizuchtig als hier. Niet dat die Fransen zich daar iets van aan trekken natuurlijk, die kunnen dat trouwens toch niet lezen... Hoewel, twee jaar geleden, kreeg ik opeens een verzoekje uit de Provence, of ze mijn foto van een of andere abdij mochten gebruiken. Zeker gevonden met Google. Er zijn geen grenzen meer. En als ze er nog zijn, dan overschrijd ik ze.

Het nadeel van vakantie is, dat je wel eens wat mist. Maar gelukkig lag er na thuiskomst nog dat speciale krantje van Beerens, Slager en Traiteur over de opening van de vernieuwde zaak aan de Hoofdstraat. Knap werk hoor, die renovatie en dat nieuwe concept voor een smulbedrijf anno 2009. Ik telde op een groepsfoto meer dan twintig medewerkers – je moet maar durven, midden in crisistijd. Hoe zeg je dat tegenwoordig? Echt vet!

Maar het meest werd ik geboeid door die twee pagina's geschiedens van wat je gerust een slagersdynastie mag noemen, in elk geval zit nu met Twan Beerens de vierde generatie op de troon. Mooie historische foto's en dan die advertenties in de trant van: 'Bekendmaking. Heffing op gesmolten Vet is weer verhoogd.' Niettemin: 'Vet Gerookt Spek vanaf 35 cent', meldt Piet Beerens (telefoonnummer 21), beleefd aanbevelend, in 1936 in het toenmalige plaatselijke krantje. 'Beleefd aanbevelend' ja, zo ging dat in een tijd, waarin rekeningen werden gestuurd: 'Voor u-edele geleverd, één varkenskop.'

Alle gekheid op 'n stokje: Neem er nota van, dat vet vleesch nog tot na de oorlog een aanbeveling op zich was. Was het toen dan niet ongezond? Het heeft alles te maken, met de mate van verbranding. Het werk was zwaarder, werd veel in de buitenlucht verricht, je zat niet voortdurend met je luie reet in de auto en we hadden nog niet van die door-en-door verwarmde huizen.

Wat ik trouwens ook mooi vind van Twan Beerens is, dat hij in zijn krantje een monument opricht voor zijn moeder Nelleke, die trots poseert met drie kleinkinderen. Volgens mij klopt wat er in dat stukje staat. Nelleke is een kordate vrouw, die in 1973, 21 jaar zijnde, met haar man Ton de slagerij op poten zette. Ze belde mij eens op, omdat een stukje op mijn website haar niet zinde en ze liet zich niet met een kluitje in het riet sturen.

(Gesproken column Omroep Best, 16 september 2009, 18:10 uur)