Droom en werkelijkheid

Bij mij lopen droom en werkelijkheid wel eens door elkaar. Niks verontrustends, naar men zegt.

In het radioprogramma Nachtvluchten , dat ik altijd in bed beluister, hoorde ik Nora Romanesco een Engelse tekst declameren op een manier dat ik er opgewonden van werd. Shakespeare kwam voor mijn geest en ik zag Romanesco al in de rol van Julia en ondergetekende in die van Romeo. Niks verontrustends: een twitteraarster voegde mij onlangs toe: Never grow up.

Tijdens het uitgesteld relais van een interview met de vandaag in besloten kring te begraven Martin Bril viel ik, waarschijnlijk  door diens wat neuzelige stem, in slaap en droomde dat ik weer naar het lyceum ging. Logisch zou zijn geweest, naar de Engelse les, want ik heb die taal, waarschijnlijk door mijn francophone genen, nimmer goed leren uitspreken. Maar ik ging naar B., de leraar Frans, de man die ik elke dag tussen de middag, de gleufhoed schalks schuin op het hoofd, een verse bolknak in de mond,  van zijn nabije woning naar de school zag lopen.

Zoals dat in dromen nu eenmaal gaat, lukte het me maar niet op tijd te komen. Ik blééf maar onderweg naar dat lyceum. Toen ik eindelijk op B. toeliep met de mond vol excuses, knikte hij me vriendelijk toe en zei: ‘Pas de problème, Guy (B sprak me altijd zo aan), het valt op jouw leeftijd ook niet mee om de draad weer op te pakken.’