Bekkers

Ik blijf nog even dooremmeren over het roomse Brabant. Geschiedenis, verleden tijd.
Tijdens mijn periodieke wandeling door Sint-Oedenrode (Rooi, spreekuit Roj), monumentaal dorp in het groen van de Meijerij van ’s-Hertogenbosch, ontmoette ik op het kerkplein monseigneur Wilhelmus Marinus (voor intimi Rinus) Bekkers. In brons wel te verstaan, voordat men denkt dat hij uit zijn Rooise graf, waarin hij sinds 1966 vertoeft, is opgestaan.

Ik lees dat Bekkers in april van dit jaar 100 zou zijn geworden. Zou aanleiding tot het oprichten van het beeld van deze Grote Zoon van Sint-Oedenrode kunnen zijn geweest, maar het standbeeld staat er al zes jaar. Op dat kerkplein, dat tevens winkelplein is, zodat je kunt zeggen dat de legendarische televisiebisschop (want dat was-ie) nog steeds ‘midden in het leven’ staat.

Dat beeld.

Tja, wat zal ik ervan zeggen. Om te beginnen zie ik een inconsequentie in de uitmonstering van de bisschop. Hij staat in z’n soutane met paarse sjerp en kalotje, dus zonder mijter en de purper-zijden mantel die hij zo graag met zwier (een zekere mate van ijdelheid kon hem niet worden ontzegd) droeg, maar weer wel met de bisschopsstaf .

Zijn dit de opvallendste kenmerken van het standbeeld? Neen! Op de palm van zijn rechterhand draagt de bisschop een symbool. Op zich niet vreemd, zij het dat dit soort toevoegingen eigenlijk is voorbehouden aan afbeeldingen van heiligen en martelaren (een palm, de maquette van een kerk, een rooster, zoals bij Laurentius die boven een vuurtje werd geroosterd), terwijl voor Bekkers nog niet eens een zaligverklaring in het verschiet ligt. Zal ook niet gebeuren, want daarvoor heeft de Brabantse bisschop teveel voor zijn beurt gesproken, de opvattingen van laatste pausen, inclusief Benedictus XVI, in aanmerking genomen.

Waaraan dankt Bekkers zijn bekendheid? Aan de rigoureuze wijze, waarop hij op de televisie afrekende met de wurgende roomse huwelijksmoraal van weleer. Het komt erop neer, dat hij de hem toevertrouwde kudde – en daaronder rekenden zich maar al te graag alle Nederlandstalige katholieken – te kennen gaf, dat sex binnen het huwelijk niet primair het verwekken van kinderen ten doel behoefde te hebben.

Een bisschop met een knipoog naar weliswaar niet de vrije, maar toch maar naar de huwelijkssex, en dat was in de eerste helft van de jaren zestig van de vorige eeuw heel wat.

We zijn aangeland bij het symbool op de palm des bisschops hand: een echtpaar, staand, in innige omhelzing. De knipoog is nog net niet te zien, maar de verdienste van het verder nogal conservatief aandoende beeld is in elk geval dat Bekkers is uitgebeeld met de hem kenmerkende lach.



(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl