Sommen maken

Dramatisch:
Taalonderwijs schiet tekort. Bericht en lawaai, enkele maanden geleden.
Minstens zo dramatisch:
Kinderen kunnen niet rekenen. Staat vandaag in de Wegener kranten. Met als onderkop: ‘Falend onderwijs wellicht gebaat bij recepten van opa’.
Dat trekken we ons dus aan. Wisten het trouwens al heel lang, dat van die rekenonkunde.
Schoonzus was tot voor kort docent wiskunde in Zierikzee. Vertelt:
'Voordat ik daaraan kon beginnen, moest ik ze eerst nog breuken leren.’
Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik als 9-jarige in de vierde klas van de – toen nog lagere – school over de breuken struikelde en bleef zitten. Kwam allemaal goed.
Wisten we al heel lang, zei ik.
Zeg maar sinds in de jaren zeventig ‘Vier erbij vijf” moest worden gezegd, in plaats van ‘Vier plus vijf’ en staartdelingen in de ban werden gedaan. Ouders konden daardoor hun kinderen niet helpen. Stuitten op replieken als ‘Dat mag niet zo van de meester.’
Die meester bestond het te zeggen: ‘De slimsten pakken het wel op.’ Tel uit je winst, als je dat tenminste kunt.
De leerlingen van meester staan nu voor de klas en zijn waarschijnlijk niet eens aan de inhaalles in breuken van m’n schoonzus of van wie dan ook toegekomen.
Nu moet ik zeggen dat Jan van de Craats, professor in wat heet ‘Wiskunde en Maatschappij’ (Ik zou zeggen, ’t een òf het ander), in de krant wel ’n heel ongelukkig voorbeeld geeft van ‘de simpelste som’: Een 15-strippenkaart kost 6,90 Hoeveel is dat per strip? ‘Kunnen ze niet’, besluit hij. Daar hebben we inderdaad aan de ontbijttafel even een staartdelinkje voor moeten maken, want dat vond zelfs Levensmaatje, die aan de toonbank van een slijterij vliegensvlug heeft leren hoofdrekenen, een hondsmoeilijk sommetje.
Nee dan het probleem van de inmiddels lang en breed moeder zijnde leerling van de eerder geciteerde meester: Tien procent korting, wat scheelt dat? ‘k Zou het niet weten! Is trouwens een afgestudeerde, nog steeds in het arbeidsproces meedraaiende hbo-er.

(Terug)naar hhBest.nl
Email: manieren@hhbest.nl