maandag 29 mei 2017

Bubbledeck

Dit is natuurlijk een vraag die nergens op slaat: in wiens schoenen zou je liever staan, in die van Tom Dumoulin of in die van Jan Kempkens, directievoorzitter bouw en techniek van de BAM? Maar ja, dit zijn nu eenmaal de onderwerpen die het nieuws van het afgelopen weekeinde beheersten; De volkomen verdiende overwinning van hét wielertalent sinds Zoetemelk en de onbegrijpelijke ineenstorting van de bijna voltooide parkeergarage op Eindhoven Airport.

Ik ben geen bouwkundige, maar mag gelukkig op deze plek wel vrij lullen. Veel meer valt er op dit moment ook niet te doen, lees je het uitputtend relaas over de bouwcrash in het Eindhovens Dagblad. Een raadsel en dat zal het nog wel maanden blijven. Al is één ramptoerist er al uit. ‘Te weinig wapening in die onderste vloeren,’ citeert het ED hem.

De krant zag zwarte kunststofballen in de betonlagen en vernam dat het gaat om een zogenaamd bubbledeck dat zou bijdragen aan het licht houden van de constructie. Begin nou niet te joelen, want deze techniek wordt al twintig jaar tot volle tevredenheid toegepast. Oh.

Ligt het aan de computer? Wie weet. Ik heb eens in de archieven zitten snuffelen naar de bouwmethode die in de negentiende eeuw door de Helmondse firma Begemann werd toegepast op de ijzeren stationsoverkapping van het station NS in Den Bosch. (Toen dat station tegen het eind van de oorlog werd gebombardeerd, bleef niets overeind, behalve die overkapping.) Conclusie: alles werd twee tot drie keer zo sterk gemaakt als ‘de natte vinger’ bepaalde; voor alle zekerheid. Zelfs de ‘nagloeitijd’ van de klinknagels was in het bestek vastgelegd.

Zo deed meneer Gustav Eiffel het ook, bij zijn toren in Parijs en die staat er ook al 128 jaar.

dinsdag 16 mei 2017

Begin eens met jeugd serieus te nemen

Best krijgt kennelijk zijn deel  van de zelfkant van het internet. Een docent van het Heerbeeck College (mavo, havo, vwo) is geschorst wegens mogelijk onoirbaar cybergedrag tegenover leerlingen. Hiernaar loopt een politioneel onderzoek. De ouders zijn summier per email op de hoogte gesteld en verder zwijgen directie en lerarenkorps in alle talen, ook tegenover de media. Gevolg: de geruchten waaieren uit over het schoolplein, tot op straat. Aangezien de bron van ‘het nieuws’ zich gemakkelijk laat raden (de betrokken leerlingen) benadert het waarschijnlijk de waarheid. Dit  kan beter.

De panische reactie van het Heerbeeck, dat een uitstekende reputatie heeft opgebouwd in de regio, is begrijpelijk, maar enig doordenken zou wellicht tot meer openheid en minder onrust hebben geleid. Openheid, vooral naar de leerlingen toe. Ze zeggen onomwonden tegen de krant dat ze daar recht op hebben en ze hebben gelijk. Zijn trouwens beter op de hoogte van wat zich op het internet afspeelt dan hun ouders of opvoeders.

Begin onderhand eens met de jongeren serieus te nemen. Onlangs was ik bij een raadsvergadering in Best, waar vertegenwoordigers van de jeugdgemeenteraad hun zegje mochten doen over hun plan, prullenbakken te laten beschilderen, om het daarin deponeren van afval te bevorderen. Leuk! Dat vonden de echte raad en het publiek ook, vandaar een warm applaus. Helaas ging het volgende staaltje gemeenterecht  van de voorzitter in het geroezemoes verloren: ‘Het is het publiek in een raadsvergadering niet toegestaan, blijken van goed- of afkeuring te geven.’ Met andere woorden, deelname aan de politiek als jeugdraad is niet alleen maar leuk. Men zou de jonge woordvoerders ook kunnen vragen, of beschilderde prullenbakken echt zouden helpen tegen het wegslingeren van uit de super afkomstige blikjes en flesjes. Dan pas neem je hen serieus.

Het is deze plaatselijke omroep, die sterk onderhevig is aan vergrijzing, tot dusver niet gelukt, jongeren bij haar programmering en presentatie te betrekken. Het is zelfs de vraag, of deze categorie ooit wel eens naar Omroep Best kijkt of luistert. Vorige week stond over de drang naar vernieuwing bij deze omroep een opwekkend stukje in Groeiend Best. Laat het daarbij niet blijven. Een nieuwe kans voor het onderwijs, jongeren serieus te nemen. Make it cool dan komt het goed.

Gesproken column Omroep Best, 17.05.17,  18:10 uur

vrijdag 5 mei 2017

Kaaskoppen

Na de oliebollen, de haring en de friet, heeft het AD zich nu op de Nederlandse multinationals geworpen: wie is de beste; wie krijgt de Kaascup? Drie keer raaien. Philips!  Of wat daar van over is. Nieuws maken heet dat.

Was de concerntaal nu maar gehanteerd (cheesecup) dan had die de krant met aanhang tenminste nog de hoon van de Vlamingen  bespaard. Kaaskoppen is daar immers de goedmoedige scheldnaam voor Hollanders. (Ik haast mij altijd te verklaren dat ik van beneden de rivieren kom, dus geen Hollander ben.) Weten die Rotterdammers veel.

Het Eindhovens Dagblad  heeft, deel uitmakend van Persgroep NL, deze onzin maar te slikken, inclusief  het ‘gegeven’ dat het succes van ASML (nota bene een afsplitsing die op eigen kracht laat zien hoe het moet) op Philips afstraalt. Wijselijk meldt het ED de onderscheiding met een piepklein teasertje op pagina 1 – een verwijzing naar twee economiepagina’s binnenin.

Weet u het nog? Duizenden Philipswerknemers, voornamelijk in Eindhoven, van wie ik weet dat ze er soms na een veertigjarig dienstverband letterlijk onderdoor zijn gegaan, anders wel: Operatie Centurion, in de jaren negentig aangekondigd door de toenmalige bestuurder, Jan Timmer, alias ‘de slager’. Het begin van de ontmanteling van het door de naamgevers gestarte en spectaculair uitgebreide concern. Lees eventueel hier Centurion: brute change at Philips Electronics.

En toen kwam Cor Boonstra, de melkboerzoon (kaas!)  uit Leeuwarden, die vond dat het hoofdkantoor binnen de compacte stadstaat Nederland van Eindhoven naar Amsterdam moest. Oud-employees noemen hem onomwonden ‘een rotvent.’

‘Tijden veranderen,’ aldus de ingetrapte open deur van de directeur van Philips Benelux, fijntjes door een presentator van BNR Nieuwsradio op de recente geschiedenis gewezen.

Volgende onderwerp. De waarheid a.u.b.

donderdag 4 mei 2017

Provincie Brabant vindt dancefestivals ‘cultuur’

De provincie Noord-Brabant heeft een nieuwe cultuurvorm ontdekt en vindt dat die financieel gesteund moet worden: de dancefestivals. Zo weet ik er nog wel ‘n paar: voetbal, o nee, da’s sport, carnaval, culinaire festijnen…

Gedeputeerde Henri Swinkels zei, zo lees ik in De Gelderlander: ‘Dance is een van de belangrijkste exportproducten van ons land, ook van Brabant.’ Aha, dat is het natuurlijk. De koning en zijn Máxima staan zeker al in de startblokken voor een promotiereis, met Swinkels en de Brabantse commissaris in hun gevolg. Handjes in de lucht. En ja, er moet ook weer eens iets op de kaart gezet worden. Zet er dan meteen ook maar een decibelteken bij.

De subsidie gaat naar Front of House, een club die vijf organisaties van dit soort festivals vertegenwoordigt. 45.000 euro krijgen ze, bij een bezoekersaantal van in totaal ongeveer 400.000 per jaar.   Dat is dus ongeveer € 0,11 per bezoeker.

Maar de kosten zijn natuurlijk ook niet om te onderschatten. Een dj van enig formaat – en Brabant heeft enkele ‘wereldberoemdheden’ – vangt al gauw € 150.000 voor ‘n paar uur draaien. Zo'n exorbitant bedrag kun je natuurlijk niet door 400.000 delen. De dancefestivals, zijn net als voetbal - vandaar mijn eerdere vergelijking - een doorgedraaide wereld.

woensdag 3 mei 2017

(Vermeende) koninklijke bastaarden

Aan het begin van de vorige eeuw liep op het station van Tilburg een man rond, een bagageknecht, destijds witkiel genaamd, die – met baard en al – als twee druppels water leek op koning Willem III. Eén van de vele figuren, van wie werd gezegd – of gefluisterd – dat-ie een bastaard van de vorst zou zijn.

Een Bredanaar, geboren en getogen in de Ginnekenstraat, haalt in BN-DeStem herinneringen op aan diverse volkstypen die ooit zijn wereldje bevolkten. Onder wie Willemientje. Hierbij ging het dus volgens de scribent om een vrouw die het evenbeeld zou zijn geweest van koningin Wilhelmina, zoals bekend dochter van voornoemde koning en Emma van Waldeck Pyrmont. Hij noemt de vrouw, die regelmatig in de Ginnekenstraat verscheen met een ronde vogelkooi en soms getooid was met de nationale vlag, ‘van lotje getikt.’

Ik heb de vrouw, die aan de Baronielaan woonde, rond 1950 ook gekend. Dat zij een nakomeling van Willem III zou zijn geweest, heb ik haar nooit horen beweren; ik heb haar überhaupt nimmer iets horen zeggen. In mijn herinnering was het een statige dame, die regelmatig altijd met haar fiets aan de hand, door de straat waaraan ik woonde (de Duivelsbruglaan in Ginneken) bewandelde. Soms met een gebaar van 'opzij'. En over gelijkenis gesproken: wij dachten bij haar fysionomie eerder aan wijlen koningin Emma (toen nog alleen maar bekend van foto’s) dan aan Wilhelmina.

Mijn vader die in die tijd een rubriek Volkstypen in de krant had, heeft eens geprobeerd, een gesprekje met haar aan te knopen. Dat gebeurde op een bankje vlakbij de ingang van het Mastbosch. Ja, hoe gaat zoiets?
‘Mooi weer hè?’
‘Ja, mooi weer’, verwaardigde zich de dame te reageren. Ze stond op en verliet op de van haar bekende statige wijze de plaats des onheils.
(Googel desgewenst even op bastaarden.)