Bubbledeck

Dit is natuurlijk een vraag die nergens op slaat: in wiens schoenen zou je liever staan, in die van Tom Dumoulin of in die van Jan Kempkens, directievoorzitter bouw en techniek van de BAM? Maar ja, dit zijn nu eenmaal de onderwerpen die het nieuws van het afgelopen weekeinde beheersten; De volkomen verdiende overwinning van hét wielertalent sinds Zoetemelk en de onbegrijpelijke ineenstorting van de bijna voltooide parkeergarage op Eindhoven Airport.

Ik ben geen bouwkundige, maar mag gelukkig op deze plek wel vrij lullen. Veel meer valt er op dit moment ook niet te doen, lees je het uitputtend relaas over de bouwcrash in het Eindhovens Dagblad. Een raadsel en dat zal het nog wel maanden blijven. Al is één ramptoerist er al uit. ‘Te weinig wapening in die onderste vloeren,’ citeert het ED hem.

De krant zag zwarte kunststofballen in de betonlagen en vernam dat het gaat om een zogenaamd bubbledeck dat zou bijdragen aan het licht houden van de constructie. Begin nou niet te joelen, want deze techniek wordt al twintig jaar tot volle tevredenheid toegepast. Oh.

Ligt het aan de computer? Wie weet. Ik heb eens in de archieven zitten snuffelen naar de bouwmethode die in de negentiende eeuw door de Helmondse firma Begemann werd toegepast op de ijzeren stationsoverkapping van het station NS in Den Bosch. (Toen dat station tegen het eind van de oorlog werd gebombardeerd, bleef niets overeind, behalve die overkapping.) Conclusie: alles werd twee tot drie keer zo sterk gemaakt als ‘de natte vinger’ bepaalde; voor alle zekerheid. Zelfs de ‘nagloeitijd’ van de klinknagels was in het bestek vastgelegd.

Zo deed meneer Gustav Eiffel het ook, bij zijn toren in Parijs en die staat er ook al 128 jaar.