Goede, Stille, nee gewone Vrijdag

Er wordt weer flink gefilosofeerd over Goede Vrijdag. De mensen zijn het helemaal kwijt. Hoewel, sommige vragen, zoals eentje die werd gesteld in een nachtelijk praatprogramma, zijn echt wel begrijpelijk: waarom eigenlijk Goede Vrijdag? Het was toch een zwarte dag toen Jezus aan het kruis stierf? Inderdaad, goeie vraag. Ik durf te stellen dat het goede aan die vrijdag was dat het in de ogen van de christenen de dag van de verlossing was. Er zit ook iets in van het typisch rooms-katholieke optimisme. Dat vind je niet terug in de protestants-christelijke aanduiding: Stille Vrijdag. 

In de krant zag ik een met tulpen en eieren versierd verhaal over Goede Vrijdag. Daarin beweerde iemand, dat ‘vroeger op Goede Vrijdag het hele leven stil lag’. Zal ik dat ‘n beetje nuanceren? Stille Vrijdag werd toen door de protestanten beschouwd als een zondag. Niet door de katholieken. Die gingen ‘s middags om 3 uur (het stervensmoment), waar ze ook waren, op de knieën. Nog in de jaren zestig heb ik dat op de redactie van de katholieke krant meegemaakt. Of er werd in de kerk op dat uur de kruisweg gebeden. De lagere scholen gingen daar allemaal naar toe. ‘s Avonds volgde dan nog een kruisverering, voor wie overdag niet kon. Want verder ging het leven gewoon door.


In Leeuwarden, waar de katholieken in de minderheid waren (en zijn), waren veel winkels gesloten, maar niet de ‘roomse’ bedrijven als Vroom en Dreesmann, tegenwoordig de V&D genoemd, en Brenninkmeijer (meer ondernemingen dan C&A). Aangezien dat grote ondernemingen zijn, was het voor de roomsen in hun vuistje lachen. Want er waren nogal wat ‘protestanten’ die uit concurrentie-overwegingen de ‘zondagse vrijdag’ lieten voor wat-ie was.