Een vriend had gewaarschuwd: het seizoen is voorbij; het veer naar Veere vaart niet. Ons een zorg, dat seizoen. Zondag was het op de A58 nog een en al file geweest; de thuiskeer van de extra- nazomer-gangers, het meterologisch en klimatologisch wonder van november 2014. Vooral Duitsers natuurlijk. Iedereen blij met de opwarming van de aarde. Ga zo door.
Zeeland is nu dus leeg, de horeca, voor zover ingesteld op de massa, houdt de deuren stijf gesloten. Ons een zorg. Het is comfortabel tuffen op de eenbaans provinciale wegen met dubbele, ononderbroken asstreep; rij gerust 100, het mag en er is toch nauwelijks iemand. We verkennen Zeeland vanuit een eigentijds Roompothuisje, heel comfortabel, zij het dat we twee elektronische apparaten niet aan de praat krijgen. Niks broodjes afbakken. *)
Aan de gevel van het grootste etablissement in Veere zijn ze met een elektrische boor voorbereidingen aan het treffen voor het monteren van een luifel boven het terras. 'We zijn open hoor,' zegt de waardin voor alle zekerheid. Maar we proberen toch maar eerst even 'n soort Italiaans restaurant aan de overkant, waarvan het terras vol zit. Dat zit ons niet glad, want de menukaart is nogal beperkt en we zitten op de tocht, terwijl de serveerder allerlei bezwaren oppert tegen het sluiten van de voordeur. Terug naar de elektrische boor, die gelukkig qua gebruiksfrequentie meevalt.
Ik zeg tegen de waardin: Zeeland zit ons niet mee vandaag, waarop zij gevat: Daar zullen we dan proberen wat aan te doen. In Domburg hadden we op een terras gezeten met een verwarming die zo heet was dat je bijna je kop verbrandde. Die Brusselse wafels, zijn die vers gebakken? Dat moet je namelijk altijd vragen bij dit gerecht, aangezien ze best vanuit een pakje in een magnetron kunnen worden geflikkerd. Ondanks het bevestigend antwoord (gelogen dus) smaken ze naar iets tussen karton en pannenkoek. Zo aantoonbaar dat de baas accepteert dat één van de twee wafels niet wordt afgerekend. Ik vraag de serveerster, komen hier veel Belgen? Ja, roept ze enthousiast. Nou, dan moet je toch iets aan de receptuur van die Brusselse wafels doen, want hiervan lopen ze gillend weg. De praktijk is evenwel, dat veel te veel mensen letterlijk voor zoete koek slikken wat de horeca hun voorzet.
En het woord van die waardin in Veere van wat toch wel een pretentieus restaurant is? Wat is dat in de praktijk waard gebleken? Mwa... een lunch van een stukske zeewolf en twee garnalen, gegarneerd met spinazie, broccoli, kleffe couscous en sausjes door partner getypeerd als babyvoeding. De garnalen hebben een raar nasmaakje. Niet vers? Kortom prijs-kwaliteit ver uit balans.
Zeeland toch.
*) Eerlijkheidshalve: die apparaten zijn op eerste afroep vervangen.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten