Rouw

The New York Times, door velen beschouwd als de meest gezaghebbende krant ter wereld, bevatte gisteren een artikel ‘Nederland feest gewoon door’. Verbazing over een ontoereikend geachte rouwverwerking bij ons.

Ik kreeg sterk de indruk dat het verhaal uit Nederlandse koker kwam. Het was ook nogal eenzijdig toegespitst op een of ander dancefeest in Rotterdam. Kortom, generaliserend en mede gevoed door onbegrip van onze cultuur, die ook wat minder pregnante nationalistische trekken heeft dan de Amerikaanse.

Mensen die trouw de vlag hijsen als er iemand van het koningshuis verjaart, ‘vergaten’ in dit geval de rouwvariant van die vlag. Ik weet zeker dat dat niets met onverschilligheid te maken heeft en dat die mensen even goed een brok in de keel kregen, bij het zien van de rouwadvertentie van de regering in alle dagbladen, waarin alle 298 slachtoffers worden genoemd.

Meer dan van dat NYT-artikel was ik onder de indruk van het bericht dat de terreurdaad in de Oekraïne tot een unanieme veroordeling in de Veiligheidsraad – dus inclusief Rusland – heeft geleid.