Händel

Het beeld van de reus (ook fysiek) Georg Friedrich Händel. ofwel George Frederic Handel, want de in het Duitse Halle geboren componist maakte naam in Engeland, staat mij altijd voor ogen als ik zijn muziek hoor. Liever: er een bad in neem.

Z’n muziek wordt beschouwd als het hoogtepunt van de barok, maar denk dan niet aan zoetsappig gefriemel – hij liet voor zijn oratorium The Messiah gerust twee clavecimbels, een orgel(tje), en het nodige koper aanrukken. Voor de hoogtepunten als het Halleluja, waarin ik als jongenssopraan in het kerkkoor nog heb mogen meezingen…o, nostalgie.

Op dat Halleluja zit bij een uitvoering van De Messias altijd iedereen te wachten en vrijdag, bij een uitvoering van de Nederlandse Bachvereniging onder leiding van de inspirerende Jos van Veldhoven (vooral bekend van de Mattheus in Naarden) ontlokte het koor daarmee een ovatie aan het stampvolle Muziekgebouw in Eindhoven.

Het was een geweldige uitvoering, terecht in het ED bejubeld door Marjolein Sengers. Alleen, zij zat kennelijk op een plaats, waar de solisten beter te horen waren – boven, op niveau 2, vonden wij hen, op een enkele uitzondering na, qua volume tekort schieten.  De concertmeester van het vlekkeloos musicerende orkest heeft trouwens, zo bleek in haar solo-passages,  een toon, waarvoor ik maar één woord heb: fluweel. Heel belangrijk in sommige delen, evenals de kwaliteiten van de cello’s en contrabassen.

Handels muziek verveelt geen moment en maakt hem onsterfelijk. Dat hier gemiddeld alleen maar 50-plussers op af komen… Daarna de Eindhovense Markt met stappende twintigers oplopen, werkt tamelijk ontnuchterend.

PS: de flashmob rond het Alleluja, enkele jaren geleden ‘georganiseerd’ in een winkelcentrum, bezorgt mij nog steeds kippenvel (video).