Van een onnoemelijke saaiheid

Jammer, jammer, het idee sprak me wel aan: het begin van de politionele acties in Indonesië (juli 1947, 65 jaar geleden) presenteren als tv anno 2012. Maar de ntr had er toch iets langer over moeten nadenken.

Ik denk dat het vooral aan de presentator – Maartje van Weegen – , de verslaggevers en commentatoren lag: stuk voor stuk ouwe knarren, soms niet los te denken van hun verleden, zoals de destijds nogal krampachtig en lakeierig opererende ex-directeur van de RVD, Eef Brouwers en een volstrekt ongeloofwaardige, want voortdurend glimlachende Fons van Westerloo als verslaggever statisch in gebatikt shirt gepositioneerd voor het ‘gouvernementeel’ paleis in Batavia.

Waar bleef de spanning, met name in de studio met Van Weegen in een saai mantelpak (neem ik aan, want ze kwam natuurlijk niet achter die desk vandaan). Die spanning had nog versterkt kunnen worden met de onzekerheid over wat er – ook politiek – aan de hand was. Nederland begaf zich toch, voor het eerst sinds 1945, weer op het oorlogspad, al gebruikte het daarvoor het eufemisme politiewerk? En de regering probeerde daarbij zoveel mogelijk onder de pet te houden, wat haar heden ten dage heel wat slechter af zou gaan dan toen.

De authentieke beelden, waarvan sommige in technicolor, konden helaas niet verhinderen dat het geheel van een onnoemelijke saaiheid was, die mij dan ook halverwege deed afhaken.

Jammer, nogmaals, omdat ik een bewonderaar ben voor de bedenker en onderzoeker Ad van Liempt. Volgende keer beter dan maar.