Valse romantiek

Arie Slob probeert kiezers in dunner bevolkte streken/dorpjes, onder meer in het noorden en in Zeeland voor zijn Christen Unie te winnen, door te pleiten voor de eenmansschool. Waarom zou het in de Auvergne wel kunnen, zoals de <- documentaire film Être et avoir uit 2002 ‘bewijst’ en bij ons niet?

Ik twijfel tussen verkiezingsretoriek en –romantiek, want hoe kun je nu de situatie (van tien jaar geleden) in een Franse plattelandsstreek vergelijken met die in ons land, waar tussen steden en verstedelijkte gebieden, nauwelijks nog van ‘plat land’ sprake is? Om van mentaliteitsverschil en volkskarakters nog maar te zwijgen.

In Être et avoir (Zijn en hebben) kijkt een oom in interlock – duidelijk een analfabeet - over de schouder van een huiswerk makend jongetje en zegt: ‘Volgens mij klopt er iets niet.’ Dat soort sfeer. En aan het eind van het schooljaar krijgt de meester van ieder kind, minstens een afscheidskusje. Daar zou de gemiddelde ouder in het Drentse dorpje anno nu toch, terecht of niet, panisch van worden?

Être etc. is een van mijn favoriete films van de afgelopen tien jaar, maar haar toepasselijk verklaren op ons ‘platteland’ is een vorm van valse romantiek.