Niet zo’n beetje raar

Beetje raar is het wel, dat gedoe rond een eventuele kandidatuur van een PvdA-figuur voor het wethouderschap in Best. Nou ja, beetje…

Eerst zegt oud-wethouder Vic Kerkhoff, zeer onlangs van het toneel gestapt als raadslid, niet in te zijn voor de functie. En nu duikt hij opeens weer op als ‘onafhankelijk kandidaat’ (uiteraard na eerst buiten zijn partij om zijn kansen te hebben gepeild). Onafhankelijk? Wat is dat nou weer? Kerkhoff heeft het afgelopen weekeinde peentjes zitten zweten over het opereren van ‘zijn PvdA’ en heeft uiteindelijk besloten, na een halve eeuw zijn lidmaatschap op te zeggen. Het valt me nog mee, dat dat niet ‘met pijn in het hart’ is gebeurd, Of toch wel?

De ruzie in het plaatselijke neo-socialistische kamp is moeilijk te doorgronden. In één adem vernemen we uit het ED dat PvdA-fractievoorzitter Marja van Leeuwen ‘niet meer wil meedoen’ met de coalitiebesprekingen, dat zij inmiddels een nieuwe baan heeft aanvaard en definitief van een wethouderskandidatuur afziet’. Volgens Kerkhoff zit de pijn bij de PvdA in het niet volgen van de democratische regels. Het afhaken van de fractie zou in strijd zijn met wat met de leden is afgesproken.

Ik moet zeggen, dat ik onderhand niet meer weet wat democratie is en wat niet. Eerder sprak ik op deze plek al mijn verbazing uit over de voortdurende bemoeienis van de voorzitter van de CDA-afdeling met de ‘formatie’. Wil ik consequent zijn, dan moet ik de de zogenaamde inspraak van de PvdA-leden even raar vinden. In de Gemeentewet staat, als ik het wel heb, nog steeds dat de leden van de raad hun besluiten nemen ‘zonder last of ruggenspraak’. Eens in de vier jaren mag de burger te kennen geven wat-ie daarvan vindt. Niet bij wijze van tussendoortje.

Niet zo’n beetje raar dus, dit gedoe in Best. Maar eigenlijk wisten we dat al eerder.