In de VPRO Gids staat een interview met een man die vroeger bij de mensen thuis controleerde of ze hun kijk- en luistergeld wel hadden betaald. Dat kan nu. Ik herinner mij, ooit eens bij de betrokken rijksdienst te hebben gevraagd, of ik 'n keer met zo'n man mee mocht voor een verhaal. Niet dus. Kwestie van privacy. Toen al.
Wij hadden thuis een kleine netradio, een zogenaamd universeeltje. Mijn ouders waren er tegen gekant, dat ding aan te zetten, bij wijze van achtergrond. 'Net of er in de hoek van de kamer een vent staat te kletsen, naar wie niet wordt geluisterd.' Ze waren trouwens ook buitengewoon terughoudend in het kiezen van entertainment als de Bonte Dinsdagavondtrein (AVRO) en Negen heit de klok, al was die van de KRO. Wam Heskes, als 'de gewone man', die er 'het zijne' van zei, kon er nog net mee door en natuurlijk had ook pater Henri de Greeve met zijn toelichting op de moralistische teksten ('Roddelen is een rattenplaag') van de Bond Zonder Naam een min of meer willig oor. Geen hoorspelseries als Paul Vlaanderen of Sprong in het heelal. Daar konden wij op het schoolplein niet over meepraten. Ik kan me trouwens niet herinneren of ik me daardoor misdeeld voelde.
Mijn vader was op een middag alleen thuis, toen de controleur van de luisterbijdrage aanbelde en zich met zijn permanente toestemming tot huiszoeking legitimeerde. Wat nu?
'Die radio is kapot,' zei de oude heer en demonstreerde dat door aan de knoppen te draaien. Zo dood als een pier.
'Dan houdt het op,' concludeerde de controleur 'en wens ik u verder goede middag.'
Onze verbazing over deze move van onze vader, die zo a-technisch was dat-ie nog geen schroevendraaier kon vasthouden, nam een einde toen hij ons de oplossing onthulde:
'Ik had voor alle zekerheid de stekker eruit getrokken.'
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten