ING schrok zich te pletter

De Raad van Bestuur van de ING Bank moet zich te pletter zijn geschrokken van de reacties op zijn stommiteit (Ronald Plasterk in de Volkskrant van heden: ‘Top ING kan toch zelf nadenken’) met de bonussen, een woord dat daar trouwens opeens taboe lijkt te zijn. Bestuursvoorzitter Jan Hommen: ‘Variabele beloning’

Ik weet haast wel zeker, dat het politieke geharrewar dat daaruit voortvloeide, inclusief het gebazel van Jan-Cees de Jager, qua efect op de toplieden niet in de schaduw kan staan van de woede onder de klienteel. Heb ik daarin gelijk, dan  smaak ik het genoegen hieraan als stokoude klant van wijlen de Postcheque en Girodienst, respectievelijk de Postbank (mijn rekeningnummer telt nog steeds niet meer dan zes cijfers, als je het niet zou geloven) mijn steentje te hebben bijgedragen.

Vorige week donderdagmiddag liep ik met een oortje in ‘naar stad’, luisterend naar Plasterk die in de Kamer reageerde op die stommiteit, zij het dat hij de banken in het algemeen niet afschilderde als losers maar als de partij die zich ‘een kriek lachte’ om de politiek en de klanten. Ik kan gerust zeggen dat ik kookte van woede. Dus besloot ik het plaatselijke kantoor van de ING Bank (modern, modern, met balie en terminals) binnen te stappen om als klant met niet enkel wat snoepjes mijn beklag te doen.

Heel makkelijk, hoefde nauwelijks iets te verklaren, alsof de bankmedewerker al aan mijn gezicht had gezien wat ik daar kwam doen. Zeggen, dat ik overwoog alles bij de ING weg te halen. Ik had ook bepaald niet de indruk dat hij het met mij oneens was, eerder het tegendeel; wat dat betreft toonde hij minder het soort slaafsheid à la ‘wiens brood men eet etc.’ van ‘Medewerker Klantenservice’ mw L.I.M. van Bentern, die mij per omgaand een snel gefabriceerde standaardbrief zou sturen. Ik was duidelijk niet de enige, om het maar eens eufemistisch te zeggen.

Die brief, blablabla, eindigde met: ‘ING is zich terdege bewust van de publieke discussie over het bonusbeleid bij banken. Daar willen wij ook een constructieve bijdrage aan leveren. Tegelijkertijd moeten wij ook de belangen van onze medewerkers in ogenschouw nemen. ING hecht eraan een betrouwbare werkgever te zijn die haar afspraken nakomt.’

Och gut, die mevrouw Van Bentern, hoe komt ze erop. Gelukkig heeft de ING zich maandag gehaast, haar betrouwbaarheid jegens ‘de medewerkers’ te herzien.

Rest mij nog de hoop uit te spreken, dat het niet bij dit incident blijft, maar dat het in de bankwereld doorwerkt. Want denk maar niet dat de ING de enige is met een beleid van lik m’n vestje.