Nieuwslawaai

De discussie over de waarde van verschillende vormen van journalistiek gaat onverminderd door. Er zijn mensen die pleiten voor gecertificeerde journalistiek – nog net niet voor een of andere vorm van ballotage, die natuurlijk de vrijheid van het beroep zou elimineren.

Het heeft allemaal te maken met het einde van de monopolistische positie van de reguliere media, steeds vaker aangeduid met dode bomen, naar de grondstof voor het krantenpapier – alsof dat productiehout per definitie dood is.

Als men het mij zou vragen, dat doet men natuurlijk niet, daarom schrijf ik het hier toch maar op, dan dienen de oude media zich van de zogenaamde door amateurs geproduceerde bagger te onderscheiden door kwaliteit en vooral aantoonbare betrouwbaarheid. Dat moet voorop staan, niet het geëxperimenteer met multimedia, wat in de praktijk neerkomt op het pogen te eten van verschillende walletjes en het zich indekken tegen het mogelijke deficit van het traditionele medium. Ik zeg niet dat dat laatste niet zou mogen, ik beweer dat de prioriteit ergens anders ligt.

Wat bij voorbeeld veel dagbladredacties nog steeds niet snappen, is dat het volstrekt zinloos is, allerlei verhalen en berichten op te nemen, die eerder – in de praktijk daags tevoren – al op het internet te vinden waren. Daarmee geven zij er blijk van, niet te erkennen dat hun primaat voorbij is. Natuurlijk is er nieuws dat je als krant niet kunt laten liggen, maar zorg dan in elk geval dat je er iets aan hebt toe te voegen. Nog erger is het, als die berichten kunnen worden afgedaan als nieuwslawaai.

Op een willekeurige binnenlandpagina van een van de Wegener kranten, waartoe alle drie Brabantse dagbladen behoren, lees ik bij voorbeeld: ‘Wesley en Yolanthe klagen AVRO aan’. Met fotootje van het stel. Voetballer Sneijder en de presentatrice Cabau van Kasbergen, zijn door een of ander satirisch programma bij de neus genomen en de aanklager van het paar vindt dat daarbij grenzen zijn overschreden. Een onnozel, incompleet en rellerig berichtje dat ik overgeslagen zou hebben als het niet zo’n duidelijk voorbeeld was van nieuwslawaai, waarmee de kranten geen blijk geven van enige kwaliteit, hoogstens van de alomtegenwoordige hijgerigheid.

Het aanduiden van de stakker, die vorig jaar haar kind in de Amsterdamse Bijenkorf van vier hoog naar beneden gooide als Bijenkorfmoeder leidt bij mij tot een zekere onpasselijkheid. Zeilmeisje, ook zoiets. Uitgerekend op Twitter schreef iemand onlangs: ‘Als ik dat nog eens lees, ga ik gillen.’

Diskwaliteit. Op dezelfde pagina zie ik een bericht staan over een plan van de VVD-fractie in Provinciale Staten van Noord-Brabant, een nieuwe kandidaat aan te wijzen voor het lidmaatschap van Gedeputeerde Staten, in plaats van de tot burgemeester te benoemen Onno Hoes. Hoewel het maar voor een half jaar zou zijn (op 2 maart 2011 moeten we een nieuw provinciaal bestuur kiezen), vindt de fractievoorzitter van de VVD ‘het door Hoes bestreken beleidsterrein van milieu en ecologie te belangrijk om door te schuiven naar een zittende gedeputeerde’.

Of welke lezer dan ook het nu eens of oneens is met deze VVD-redenering, hij mag zich bekocht voelen met dit flodderige krantenbericht. Waarom niet de opvattingen van andere fracties in de Staten gepeild? Uiteindelijk zal het al dan niet benoemen van een nieuwe gedeputeerde voor deze korte termijn afhangen van wat de meerderheid ervan denkt.

Dit is dus geen nieuws, maar nieuwslawaai.

Zie ook: Als dat