De bijstand voor de kunstenaar

De overheid is bezig, zich van de bulk schilderijen te ontdoen, die ze in de tweede helft van de vorige eeuw heeft ‘gekocht’ van kunstenaars, die hun werk anderszins aan de straatstenen niet kwijt konden. Dat gebeurde in het kader van de Beeldende Kunstenaars Regeling (BKR), die je gerust een specifieke vorm van bijstand kon noemen.

Religieuze kunst van Hugo Brouwer

Het heeft tientallen jaren geduurd alvorens men tot de conclusie kwam dat men met deze categorale behandeling op de verkeerde weg was. Intussen zaten de kelders van het ministerie van OK en W en andere instanties boordevol beschilderde doeken en andere creaties, waarvan de waarde door de bank genomen op z’n zachtst twijfelachtig was.

Veel jonge mensen begaven zich in het kunstenaarsvak, aangespoord door het succes van de Amsterdamse kapperszoon Karel Appel, die zijn beginperiode eens typeerde met ‘Ik rotzooi maar wat an’. En door de betrekkelijke zekerheid dat als het niet zou verkopen, de gemeente het wel zou afnemen. Van Appel hangt trouwens in de kantine van het Brabantse provinciehuis een kleurrijk reliëf, voorstellende een lunch van taartjes, waarvoor natuurlijk heel wat meer is betaald dan een BKR-uitkering.

De gemeente Nuenen hield dit weekeinde een veiling van tijdens de BKR-regeling verworven kunst. Tot mijn niet geringe verbazing, kwam daar ook een werk onder de hamer van de ‘meer dan plaatselijke’ schilder en glazenier Hugo Brouwer (1913-1986), waarvoor – nog verbazingwekkender - volgens het verslag in het Eindhovens Dagblad nauwelijks of geen belangstelling bestond. Zodat de veilingmeester het niet nader omschreven kunstwerk maar zelf kocht. Voor 300 euro.

Uit het krantenverslag blijkt trouwens ook dat er in Nuenen en omstreken wel degelijk gerichte belangstelling bestaat voor het werk van Brouwer. Hij was ook geen slecht portretschilder. Ik heb hem eens geïnterviewd, toen hij – ik meen in opdracht van de gemeente Son en Breugel – een portret maakte van koningin Juliana. Daarvoor was de majesteit in die tijd bereid, op Soestdijk ‘n uurtje voor de schilder te poseren.

Vandaag de dag kom je in gemeentehuizen en rechtszalen (en dus ook op tv!) tot vervelens toe, overal dezelfde repro tegen van Beatrix met hoed tegen een rood-wit-blauwe achtergrond.