Taalgevoel

Taalgevoel, dat is zoiets als een absoluut gehoor voor muziek. Ik ben ermee behept en heb dat van mijn vader en die zei altijd dat hij het weer van z’n moeder had. Zij werd geboren in het midden van de negentiende eeuw en werd 93. Zou volgens mijn vader honderd zijn geworden, was ze niet in een rioolput gevallen, of ongeval van vergelijkbare soort.

Los daarvan, ze sprak soms in versjes als Wie altijd in de spiegel ziet – En zich met schoonheid vlijt – Beseft de ware schoonheid niet – Maar kent slechts ijdelheid. Uiterlijkheid voorop stellen is duidelijk niet van vandaag of gisteren.

Het hanteren van taal is vaak een kwestie van doordenken. Neem nou deze uitspraak van een arts: ‘Zij die zichzelf ervaren vinden, skiën harder en vallen dus harder.’ Een waarheid als een koe. Hetzelfde geldt voor automobilisten, zij het dat die dan zwaarder botsen. O ja, dit is misschien een aardig moment om mijn voorstel tot wijziging van de filemeldingen te lanceren: file na ongeluk wordt file na gekloot.

En dan dit:  ‘Onuitwisbare ellende herdacht.’ Als ellende onuitwisbaar is, dan raakt ze toch nooit uit onze gedachten? Of moeten de slachtoffers van deze ellende eerst dood gaan?

Overal druk

De Zeeuwse en West-Brabantse kranten melden het voor de volledigheid: het wordt steeds drukker en onveiliger op de plattelandswegen. Als ik zoiets lees, denk ik: waar niet?

Ga eens op een doordeweekse middag in het centrum van Best bij de Odulphuskerk staan en zie het allemaal eens aan. Een 30 km-zone, jaja. Wreekt zich hier, met name in de spits, een incomplete ringweg? Zou kunnen.

Nog niet zo bij stil gestaan, maar ‘zo leidt de groei van het toerisme tot meer verkeer op het platteland. Dat geldt ook voor relatief nieuwe vormen van bedrijvigheid, zoals boerderijwinkels, zorgboerderijen en theetuinen,’ schrijft bij voorbeeld de PZC (Provinciale Zeeuwse Courant).

Toevallig werd ik in het weekeinde met dat buitenuit toeren geconfronteerd toen we door familie naar een wandelgebied in de buurt van Oisterwijk werden geloodst. (Ja, driewerf schande, vier personen in twee auto’s.)  Het was ter plaatse best moeilijk ergens in te parkeren. Elders lees ik over vrachtauto’s die verbodsborden negeren en de smalle straten in de binnenstad van Bergen op Zoom, zeg maar gerust terroriseren.

Kortom overal druk en overal CO2-uitstoot. Waar zijn we met z’n allen mee bezig?

Telefoontjesliefde

Ik begin deze column met het citeren van een versje dat ik eerder deze week op mijn website heb gezet:

de tiener had een meisje

en vroeg haar voor 'n ijsje

maar de liefde was niet gewoon

liep slechts via de telefoon

weg was opeens het meisje

Ik hoop dat het overkomt. Zo niet, dan heb ik nog wel wat meer aanwijzingen achter de hand, dat het leven van miljoenen mensen weliswaar wordt beheerst door het onophoudelijk gebruik van de smartphone (eventueel op een onverlichte fiets in het duister) maar dat dit niet het echte leven is. Een van de redenen om te hopen dat aan die verslaving aan het mini toetsenbord ooit een einde zal komen.

Ach, zo'n mislukte virtuele kalverliefde, we weten allemaal dat het overkomelijk is en dat die jongen ooit wel – maar dan op levensechte manier - de ware zal tegen komen. Echter, ik ken een vrouw van 28, die buitengewoon rap-rap-rap is met dat scherm-toetsenbordje. Nu heeft die vrouw als kind van gescheiden ouders en gezegend met enkele zogenaamde halfzusjes een best wel moeilijke jeugd gehad. Min of meer verguisd door haar moeder, haar stiefvader en die zusjes. De laatste werden bij voorbeeld door Sinterklaas bedacht met luxe cadeaus, terwijl de vrouw over wie ik het heb werd afgescheept met iets onnozels. Ik noem dat hartverscheurend.

Het ligt echt niet aan die versmade dochter. Ze is ook niet rancuneus. Dus deed ze via WhatsApp een poging tot toenadering richting die halfzusjes. 'Zullen we het contact herstellen?' Iets in die geest. Benieuwd naar het resultaat? Tik-tik-tik, een botte afwijzing via het telefoontje/ Einde verhaal. Voorlopig, mag ik hopen. Want ik zat tijdens een kerstbrunch toevallig naast die gesmade jonge vrouw en zei terloops en in het algemeen tegen haar: telefoontjes zijn een slecht communicatiemiddel voor essentiële zaken van het leven.

Of het is overgekomen, zal de toekomst wellicht uitwijzen.

Lekker doortuffen tijdens de feestdagen

Daags na kerstmis jubelde autoliefhebber Bas van Werven op BNR Nieuwsradio dat het wel lekker doortuffen zou zijn op de Nederlandse wegen. Mwah. Familie, op weg vanuit Goes naar het ziekenhuis in Eindhoven, ontmoette op de A58 desondanks heel wat gedoe.

Maar ok, ikzelf, doorgaans gevrijwaard van spitsellende, moest ook dagelijks twee keer op en neer naar dat ziekenhuis. Dank u, het ging wel, al viel af en toe van de december-vakantie weinig te merken.

En natuurlijk waren er bumperklevers, hardrijders, massa’s onverlichte fietsen en mensen voor wie rood licht niet bestond. Nergens flitsers juichte BNR opnieuw. Op de Boschdijk in Eindhoven (70 km) waar ik naar de linker rijbaan ging omdat er rechts iets aan de hand leek, werd ik rechts (+70) gepasseerd.

Dieptepunt was een onverlicht afzettingshekje op de as van de Sportlaan in Best, een veel gebruikte route richting Eindhoven, omdat het twee sets verkeerslichten scheelt. Ik maakte – kwaad – daarvan melding op Twitter en op de buurtapp. Iemand reageerde met: vandalisme? Klopte waarschijnlijk, maar het achterlaten van dat hekje in de berm na werkzaamheden ter plaatse is natuurlijk de kat op het spek binden. Het staat daar nog steeds.

En, o ja, waarom houden bestuurders voor een stoplicht zo vaak hun voet op het rempedaal?

Laat je niet opjagen

De Brabantse kranten citeren vandaag de eigenaar van drie supermarkten in Oss, die zijn personeel in elk geval op eerste kerstdag vrijaf geeft. Mooi meegenomen. Zijn motivatie: ‘Volgens mij heeft de consument voldoende gelegenheid om de boodschappen te doen. Er moet ook eens een rustmoment zijn .’

Wanneer heb ik dat vaker gehoord, zij het niet van ondernemerskant? Juist, toen in 2013 op aansturing  van de namaak-liberalen van D66 de winkelvrijheid werd ingevoerd en het jagen en jakkeren voortaan op zondag voortaan ‘gewoon’ doorging.  Tot schade van de kleine winkelier die, de een na de ander, het loodje legt.

Ik pleit voor een koopstaking, al ben ik natuurlijk een roepende in de decemberwoestijn. Verwacht niet teveel van 2020, want de greep van het Amerikanisme op onze samenleving is met verschijnselen als Black Friday nog maar net begonnen. Het heet dat ‘s werelds grootste webwinkel Amazon zijn pijlen nu op West-Europa gaat richten, niet bepaald tot genoegen van onze ondernemers.

Geen koopstaking dus. Maar wel een goedbedoeld advies aan de consument: laat je niet opjagen.

Trucs om overheidsdiefstal te voorkomen

Mijn hypotheekgever wil van me weten, hoe ik aan het geld kom, dat ik in september heb overgemaakt ter extra aflossing. Prima. IK heb niks te verbergen en de vraag om informatie heeft natuurlijk te maken met de witwasserij, die aan de attentie c.q. het gebrek daaraan bij ING en ABN-Amro is ontsnapt.

De herkomst van die 20.000 euro – mag je best weten – is doodsimpel: onze spaarrekening. Bij wie, vertel ik lekker niet. De hypotheekbank is niet van gisteren, dus ze wil dan ook weten, wat de ‘bewegingen’ op de spaarrekening zijn in de drie voorafgaande maanden. Ook geen probleem.

De reden van die extra aflossing wil ik ook nog wel aan de openbaarheid prijs geven, al vragen bank noch overheid daar om. Je krijgt nagenoeg niks voor het stallen van je spaarcenten, sterker nog, je mag blij zijn als je daar niet voor hoeft te betalen. Hebben we te danken aan de Europese Centrale Bank, kortom het is weer eens de schuld van het kapitaal. En de Belastingdienst gaat maar door met innen op grond van fictief rendement. Ik noem dat gewoon diefstal. Sleep me maar voor de rechter.

Tips: 1. Je kunst doen zoals ik, òf je laat een nieuwe keuken en/of badkamer aanrukken, zoals tallozen in mijn omgeving momenteel doen – het is een heel gezaag, getimmer en geboor. 2. Is je spaarsaldo voldoende en betaal je de ziektekostenpremie ad dik 3000 euro in één keer? Doe dat dan voor 31 december; scheelt in voornoemde diefstal.

Ongrijpbare smeerlappen op het web

‘Ja, wat doen wij hiermede,’ zegt de collega ter redactie op de hem kenmerkende, opzettelijk archaïsche manier. Vuige, ongrijpbare internet-taal op het randje van laster aan het adres van Paul Depla, burgemeester van Breda, daarvoor Heerlen, daarvoor wethouder in Nijmegen.

Als journalist kun je er moeilijk omheen, want de anonieme daders stuurden  de aan duidelijkheid niets te wensen overlatende naam van de website achter een vliegtuigje de lucht in boven de stad. Beschuldigingen? Privé-gedragingen van Depla, zo ongeveer twaalf jaar geleden. Domme fouten? Zo ongeveer, maar het heeft met zijn politiek en bestuurlijk leven niets te maken. Terecht klonk het eerder: ‘geen commentaar’.

BN-DeStem moest het uiteraard wel melden, zusterblad ED nam een klein bericht, diapositief afgedrukt mee. Depla zou hebben verwezen naar ‘mensen in Spanje’, met wie hij eens (twaalf jaar geleden of daaromtrent) een conflict had.  De Nieuws BV, lunch-radioprogramma van VARA/BNN, piepte ook even en daarbij werd – juist – verwezen naar Nijmegen. Maar – onjuist – gerept van een NL-domein.

Met anonimiteit wordt je als journalist geacht niets te doen, tenzij…onderzoek! In die richting ben ik bezig geweest en dat heeft niets opgeleverd. Want valt tegen uitglijders op een NL-site en social media als Facebook of Twitter wel iets te ondernemen, dat geldt niet voor huppelepup.com. Ik kwam niet dichterbij uit dan in Panama!

Voor het slachtoffer en de gemiddelde internetter hebben we hier te maken met een stelletje vooralsnog ongrijpbare smeerlappen, die het natuurlijk niks kan schelen dat ze op de reactie-pagina door Bredanaars de mantel worden uitgeveegd.

Depla is in Breda aan z’n tweede termijn toe. Niets staat dat in de weg.

De lachende derde

Opening regiokatern van het ED vandaag: Minister belooft Brabant hulp. Precisering: ‘Hoekstra bezorgd om drugsindustrie in Noord-Brabant’.

De eerste gedachte die zich bij het lezen van deze koppen opdringt: de verkiezingen zijn pas in 2021, maar voor een charme-offensief van het CDA is het nooit te vroeg.

Want wat heeft Wopke Hoekstra, Minister van Financiën, in dit geval te beloven? Niet veel. Hij verwees, op werkbezoek aan deze provincie, naar de primaire verantwoordelijke in het kabinet, minister Ferd Grapperhaus van Justitie en Veiligheid. En we weten wat die hoog in het vaandel heeft geschreven: afpakken die drugswinst. Waarmee hij inderdaad raakt aan de bevoegdheden van Hoekstra met zijn Belastingdienst,  Fiscale Opsporingsdienst (FIOD) en douane.

Nieuws? Ik denk het niet. Er blijft in Brabant een hard lachende derde, zoals de Commissaris van de Koning andermaal tegenover Hoekstra benadrukte. De kleine en grote criminaliteit, die maar één ding hoeven te vrezen: meer mensen en middelen om hun wandaden, inclusief de ondergraving van de bovenwereld, op te sporen.

Het wachten is op de volgende dooie mus. Of eigenlijk liever niet. Spijkers met koppen.

Toen Nederland nog knus was

De oude vergaderzaal van de Tweede Kamer krijgt weer zijn historische vorm. Op Een Vandaag zag ik gisteren de totale verwording: een kleurrijke vloer van tapijttegels, die aan de oubolligheid van Heugafelt doen denken; rare variaties op het thema kroonluchter, voortbrengsel van designgekte. Kortom weg ermee. Dit had nooit mogen gebeuren.

Herstel van de groene bankjes, het dito gordijn waarachter volgens Jan Hoedeman – die het heeft meegemaakt - werd gerookt, de rode vloerbedekking enzovoorts. Bijna tweehonderd jaar heeft het er zo uitgezien en al die tijd werd er met ups en downs het leven van de Nederlanders gestuurd. We waren, oké boomer, nog een knus land zonder echte dreigingen.

Geestverschijningen: de over zijn leesbrilletje kijkende premier Piet(je) de Jong, Anne Vondeling, boer Koekoek, die over ‘ome’ Joop den Uyl zong ‘doet in z’n broek’, gladde teckel (volgens Wim Kan) Norbert Schmelzer en, niet te vergeten, ‘de freule’, voluit Jkvr.Mr. Ch.W.I. (Bob) Wttewaall van Stoetwegen van de Christelijk Historische Unie (CHU), die tot de intimi behoorde van koningin Juliana, ooit door de vpro afgebeeld als spruitjes schoonmakende Hollandse huisvrouw. Was het tijdens een mediadebat dat des Kamers troeteldier vertwijfeld uitriep: ‘Dit is gekkenwerk’?

Gauw terug naar vroeger? Nou ja, dat interieur in elk geval.

Hoe gedroeg prinses Margaret zich in ‘t Witte Huis?

Hoe gedroeg prinses Margaret zich in 1965 in ‘t Witte Huis? Liederlijk, als je de serie The Crown, derde seizoen, sinds kort beschikbaar op Netflix, mag geloven. Helaas voor de royal watchers, toch al gespitst op de gedragingen van de leden van het Britse koningshuis, sinds het rampzalige BBC-interview met Andrew over zijn betrekkingen tot de heer Epstein en zijn vermeende ‘kindermisbruik’, niks van waar.

In mijn ogen tast deze knieval van de makers van The Crown voor de sensatielust van de kijkers mijn bewondering voor de serie drastisch aan, al is het geen belemmering om haar uit te kijken.

In ‘65 maakten Margaret en haar echtgenoot de fotograaf Anthony Armstrong-Jones, beter bekend als lord Snowdon, een goodwill-reis door de VS. Dringend gewenst, want het UK had in de nadagen van het emprire dringend financiële steun nodig, maar wenste zich niet in te laten met de Vietnam-avonturen van toenmalige president  Lyndon B Johnson. Dit laatste uiteraard tot groot ongenoegen van de lompe Texaan, die met graagte in de plaats van de vermoorde John F. Kennedy was getreden. Nochtans ontving hij het prinselijke echtpaar – waarvan het huwelijk overigens op wankelen stond – voor een diner in het Witte Huis.

Is dat feestje met 140 genodigden qua stijl zo uit de hand gelopen als The Crown ons wil doen geloven? Welnee, de schaarse bronnen (onder meer de New York Times en The Washington Post) weten van niets. En heeft de prinses de president gezoend? Natuurlijk niet.

Maar ja, de dellerig ogende Helena Bonham Carter lijkt dan ook in de verste verte niet op de truttige Margaret.

De magere winst van de ziekenhuizen (?)

Bij de ochtendactualiteiten op de radio (npo of bnr, ik weet het niet meer want ik schakel nogal eens tussen die zenders) bevond zich de bestuursvoorzitter van een ziekenhuis met de onthutsende mededeling dat ‘zijn’ winstmarge ergens tussen de 1 en 2 procent moet liggen. Dit uiteraard in verband met de onderbetaling van het daarom stakende personeel. Vraag nou door man, dacht ik maar de interviewende journalist begon over de winsten van de zorgverzekeraars.

De vraag die bij mij op de lippen lag was natuurlijk, wat daar aan te doen. ‘n Beetje onderneming heeft daar een antwoord op dat bij de hospitalen natuurlijk niet im Frage is: snoeien in het personeelsbestand (Tata Steel!). Laten we dus maar eens te rade gaan bij een ervaringsdeskundige, ofwel een ex-patiënt.

Die zegt: ‘Ik denk dat er onder het mom van hygiëne in die ziekenhuizen veel te veel wordt weggegooid in plaats van hergebruikt.’ Ze toont mij enkele plastic zakjes, gevuld met natte washandjes. ‘Daar wordt er één uitgehaald en als de patiënt naar huis gaat, verdwijnt de rest in de kliko. Ik noem maar wat, hoor. De armoe in een Frans ziekenhuis, waarin ik eens verbleef – gaten in de gordijnen, handdoeken van thuis meenemen, eten wat de pot schaft – is natuurlijk een ander uiterste, maar mag het hier wat minder?’

En dan, voeg ik eraan toe,  die kennelijk onstuitbare drang naar design en de ogen uitstekende vormgeving. Soberheid is kennelijk een kwalijke eigenschap. Het inkomen van de bestuurders laat ik maar buiten beschouwing; weet er te weinig van. Maar er zijn genoeg aanwijzingen zichtbaar van een zekere luxe in  ziekenhuizen, die doen denken: zet je financiële beleid maar eens stevig op de helling.

Van arts naar loket?

Kostenbeheersing in de zorg is een kwestie van gezond verstand, denk ik wel eens, maar dat is natuurlijk naïef gedacht. Hoewel, ik ken iemand met een chronische ziekte, van wie de verzekeraar elk jaar eist, aan de huisarts te vragen om een schriftelijke verklaring over de noodzaak van een bepaald hulpmiddel. Terwijl de permanente noodzaak dus evident is. Wittewadakost zeggen ze dan in Brabant.

In de gemeente Eindhoven mag de politiek nu haar tanden stuk bijten over een ideetje van een extern adviesbureau met de obscure naam PPRC (sorry, maar dit soort afkortingen wekt altijd mijn wantrouwen) om verwijzingen door de huisarts naar een specialist in handen te leggen van, u leest het goed, een loket. Althans een nog nader te bepalen gemeentelijke instantie daarachter. Dit onder het motto 'wie betaalt bepaalt'.

Ik schrijf dit stukje voordat een commissie uit de Eindhovense gemeenteraad zich als eerste over het voorstel beraadt. Volgens het Eindhovens Dagblad heeft het D66-raadslid Betty van Geel daarop al een voorschot genomen met de constatering dat doorverwijzing 'een recht' van de arts is. Precies, met de toevoeging mijnerzijds dat hier tevens sprake is van 'een recht van de patiënt', die niet voor niets een vertrouwensrelatie met zijn dokter heeft.

Nu is die PPRC (het adviesbureau dus) niet voor één gat te vangen. Althans denkt dat. Lont ruikend, dat de artsen, wat ik natuurlijk hoop en verwacht, er niet in zullen trappen, voert het als alternatief aan: de arts blijft verwijzen, maar er volgt controle door de gemeente. Toch weer dat loket dus en ook hier de rechten van dokter en patiënt uitgekleed.

Hoewel ook randgemeente Best met externe adviesbureaus werkt, ben ik stiekem blij dat ik daar nog steeds woon en niet in de gemeente Eindhoven.

Wachtwoorden in boekje? Niet doen

De kunst van het ondernemen is voor driekwart telkens iets nieuws verzinnen. Waarbij  onwetendheid/domheid van de mensen natuurlijk geen enkele belemmering vormt. Integendeel. Bij de kassa van de super zag ik weer zo’n ‘vondst’: een boekje, waarin je uiteraard offline je wachtwoorden kunt bewaren. Niet doen!

Iedereen, al dan niet met telefoontje, weet dat beveiliging van je gegevens van het grootste belang is nu steeds meer instanties – overheid, banken, winkels, vul maar in – steeds verder gaan in de digitalisering en dat cybercriminaliteit de gebruiker liefst een stap voor is. Ik bespeur bij menige internetter een glazige blik als ik hier wel eens een opmerking over maak. Struisvogelgedrag.

Iedereen kent onderhand wel het verhaal over het gebruik van steeds weer hetzelfde simpele wachtwoord, ‘omdat dat tenminste makkelijk te onthouden is’. Riskanter kan niet.

Mijn bank is nu zo ver met de beveiliging, dat ik er niet eens bij kan zonder gebruikmaking van mijn DigiD en een per SMS toegestuurde extra code. Zelfs al voor er sprake kan zijn van enige activiteit. Er wordt dus van die kant al van alles aan gedaan.  Maar je moet wel even de moeite nemen, dit online aan te vragen.

Toch maar zo’n boekje, om wegwijs te blijven in het oerwoud? Waar bewaar je dat? Raadpleeg je dat in de trein of zo, met het risico dat iemand over je schouder meekijkt?

‘n Beetje virusscanner biedt je de mogelijkheid wachtwoorden e.d. in the cloud, dus overal bereikbaar op te slaan. Maar er zijn ook (gratis) apps, die alles voor je bijhouden en waarvoor je maar één zogenaamd hoofdwachtwoord in je hersenpan hoeft op te slaan. Ze slaan onmiddellijk alarm als er iets afwijkends gebeurt en bieden ook per geval aan, een cryptisch ww voor je te vormen. Crasht je computer  (70% heeft daaraan nog steeds de voorkeur, als het om internetbankieren gaat, las ik laatst) dan ben je wat je geheime gegevens betreft niets kwijt.

Tip? LastPass Nederlandstalig.

Logootje van € 200.000,--

Nederland heeft een nieuw logo, te gebruiken op briefpapier, websites etc. De tulp met Holland is vervangen door NL (waarin we nu met heel veel goede wil een gestileerde tulp moeten zien) met Netherlands. Moeten we er blij mee zijn? Nou, tot op zekere hoogte wel omdat ‘Holland’ iets van die vermaledijde gouden eeuw is.

Maar dit logootje kost, inclusief toepassing op briefpapier, websites etc. wel 200.000 euro. D66-minister Kaag (Buitenlandse Handel) verdedigt dat tegenover AD/r Nieuwsmedia met: ‘Het is relatief een kleine investering, als je kijkt wat we eruit halen. Als je kijkt naar buitenlandse handel, het postennetwerk, de diplomatie. Dit logo wordt overal gebruikt. Het is een kleine investering in verhouding tot het totaalbudget van de rijksoverheid.’

Het zal wel, maar waar heb ik zo’n smoes vaker gehoord? Twee ton voor wat Kaag desgevraagd ‘een bedrijf’ noemt  is bijna de Balkenende-norm bruto. Tip voor de volgende keer: schrijf een wedstrijdje uit tijdens de Dutch Design Week, dan ben je, als je dan toch royaal wil zijn, voor pakweg € 10.000 klaar.

En kabinet, zijn er geen dringender zaken aan de orde?

Kluun kletst uit z’n nek

Het leek de redactie van  AD-, ED-, BD-magazine een goed idee de ‘successchrijver’ Kluun (Raymond van de Klundert) een stuk te laten schrijven over het inmiddels 50-jarige ‘heftig liefdesverhaal’ van Jan Wolkers Turks Fruit.

Nou geef mij toch maar de biografie van een van de beste Nederlandse auteurs uit de vorige eeuw, door Onno Blom (2018). Want Kluun excelleert in het uit z’n nek kletsen. Met name als het over het Tilburg van zijn jeugd gaat, de periode waarin Turks Fruit als boek èn als film zwak uitgedrukt van zich deed spreken. ‘Niks geen hippiecultuur, niks geen progessief Nederland in het Tilburg van die tijd,’ miskleunt Kluun.

Teneinde onze succesvolle Tilburger ‘n beetje bij de tijd te brengen, raad ik hem het boek 1969 Opstand in hetv Zuiden aan van Frans Godfroy, Paul Kuypers & Rob Vermijs aan. Samengevat: ‘Een paar maanden eerder dan de Maagdenhuisbezetting in Amsterdam - net toen men aan het vaststellen was dat de revolte van 1968 aan Nederland voorbij was gegaan - namen de studenten in Tilburg het voortouw in de studentenacties door de Katholieke Hogeschool Tilburg te bezetten.’ Da’s andere koek.

Je zult maar als Brabants Dagblad overgeleverd zijn aan de ideetjes van een magazine-redactie in Rotterdam.
Zie ook: De Tilburgse revolutie verliep toch anders op hhbest.nl

Webgeklets breekt boeren op

Terwijl de kogels ons om de oren vliegen (Veldhoven, dit weekeinde) dreigen Brabantse boeren een flink stuk van hun goodwill kwijt te raken door ondoordacht geklets op een zogenaamd besloten Facebookpagina. Namens de Farmers Defence Force (de naam alleen al) een radicale actiegroep, werden regelrechte bedieigingen richting individuele leden van de CDA-fractie in Provinciiale Staten geuiit, die onder anderen de Commissaris van de Koning in het verkeerde keelgat schoten.

Het kan verkeren. Ooit vormden het CDA en de boerenstand in Brabant – verkiezingsaffiches op de staldeuren -  een Groen Front tegen alles wat de agrariërs ook maar het minst in de weg legde. Dat is nu anders, zoals we weten, niet in het minst door drastische wijzigingen in de politieke verhoudingen. En daar heeft een significante overstap van boeren naar de VVD weinig aan kunnen verhelpen.

Op de webpagina van de FDF werd geopperd dat ‘dan maar’ de individuele volksvertegenwoordigers moesten worden aangepakt. De positieve weerklank binnen het ‘besloten’ kringetje laat zich raden.

Bedreiging? Justitie is er inmiddels op gedoken. Maar de voorzitter van het  clubje heeft al geprobeerd zich in te dekken; zei tegen de krant ‘dat staat toch nergens? Wij roepen niet  op tot geweld.’  Hij heeft het over mogelijk ludieke (alleen dat archaïsche woord al) acties of demonstraties. Zoals ‘met duizend trekkers bij een politicus de straat in’. Oei!

Het wachten is op een nog steeds gerespecteerde boeren organisatie als de ZLTO, om zich van dit gezwets te distantiëren, want op deze manier komen we er nooit uit.

Hou dan alle luchtjes maar bij je

Een jeugdvriend met wie ik altijd naar school liep, liet onderweg wel eens ‘n scheet en riep dan ‘Gezond!’. Kwestie van opvoeding/kennisoverdracht, want er zit ‘n kern van waarheid in. Ik dacht hieraan terug, terwijl ik twee sneetjes in de broodrooster (nee, geen toaster) stopte. Weer een bijdrage aan de co2-uitstoot. Ben ervan overtuigd dat al die problemen rond de opwarming van de aarde zijn terug te voeren op de overbevolking.

Telkens duiken weer nieuwe begrippen op – Stikstof woord van het jaar – maar het komt allemaal op hetzelfde neer. Alle maatregelen die tegen de uitstoot van dit of dat op z’n minst in overweging zijn lijken daardoor gerommel in de marge.

Tabaksrook? Zo weet ik er nog wel ‘n paar. Al gehoord van alweer die nieuwe ziekte? Multiple Chemical Sensitivity, afgekort MCS. Er is al een Nederlandse stichting die dat op haar website haarfijn uitlegt: meervoudige chemische overgevoeligheid. Onder invloed van een steeds vuiler wordend milieu reageren mensen met MCS op geringe concentraties alledaagse chemische stoffen, geuren, gassen en dampen. Ik lees daar onder meer: ‘in principe kan iedere geur voor problemen zorgen. Zelfs bloemengeur of de geur van pas gemaaid gras.’. Nou vráág ik je. Op de website MSC-Canada.weekly.com staat onheilspellend: ‘ben jij het volgende slachtoffer?’ Ja, het is een wereldprobleem.

Nog maar even een greep uit die Nederlandse site: ‘MCS is een zeer complexe aandoening waarbij het immuunsysteem, het ontgiftingssysteem, het hormonale systeem en het zenuwstelsel een rol spelen. Het lichaam van een MCS-patiënt raakt vaak zo ontregeld dat velen van hen alledaagse voedingsmiddelen, medicijnen en soms zelfs het drinkwater niet meer verdragen. Ook ontwikkelen MCS-patiënten vaak een scala aan allergieën voor allerlei stoffen uit de omgeving.’

Hoe zit dat nou weer wetenschappelijk? Geen idee. Wordt aan gewerkt, als het aan de MSC-stichting ligt. Ik houd het voorlopig op ‘hou alle luchtjes zoveel mogelijk bij je.’

Opluchting

Als het er op aankomt, heb ik het liever met Belgen te maken dan met Hollanders, schreef columnist Jos Kessels ‘n poos geleden, ‘hoewel de Belgen krijgen tegenwoordig ook praatjes’. Dezer dagen kregen we daarvan bijna de bevestiging.

Want ik moest hier aan denken, toen er een bericht in de krant stond over een automobilist die bij een Valkenswaardse rotonde over de voet van een verkeersregelaar reed, omdat-ie z’n weg niet mocht vervolgen. De auto had namelijk een Belgisch kenteken.
Nu blijkt uit een vervolgbericht dat het gaat om een 47-jarige Nederlander die in België woont. Wat een opluchting.

Grappig overigens dat het fotootje waarnaar in het bericht wordt verwezen niet dat van verkeersregelaar Jan van Kooten is, maar van de oud-voorzitter van de Onderzoeksraad voor Veiligheid, de Hollander Pieter van Vollenhoven. Kán gebeuren. Die opent, staat eronder, binnenkort het vernieuwde en uitgebreide DAF Museum.

Trouwen

Er wordt niet zoveel meer getrouwd. Jongeren zien het deficit bij hun ouders. Een op de drie huwelijken loopt spaak, al dan niet ontaardend in een vechtscheiding. Er zijn andere mogelijkheden, het samenlevingscontract bij voorbeeld. En een bruiloft kan flink in de papieren lopen.

Wie uiteindelijk wel besluit te trouwen, vaak als er al een of meer kinderen zijn en het kostje van de tweeverdieners gekocht is, wil dan ook dat iedereen het weet en groots uitpakken.
Hoe ver men daarbij kan gaan, bleek onlangs tijdens zo’n trouwerij in Rotterdam, waar de stoet – met bruiloftsgasten op autodaken – al hevig toeterend het verkeer lam legde en waar en passant een politieman het ziekenhuis in werd geslagen. ‘Ik doe wat ik wil.’ Dat getoeter is overigens afgekeken van de praktijk in Frankrijk; het is daar een zorgvuldig gekoesterde traditie.

Op films zie je het nog wel eens: een ambtenaar of pastoor die na het wederzijds ja zegt: ‘U mag nu de bruid kussen.’
Haha, mag dat? Laatst was ik bij een (burgerlijke) huwelijksvoltrekking (onjuist, want die werd altijd pas een feit op het moment dat  het paar actief het bed had gedeeld – wat door familie empirisch werd vastgesteld) waar de ambtenaar wijselijk zijn uitnodiging tot zoenen achterwege liet. De kersverse echtelieden hadden immers al zo ongeveer de blaren op hun lippen.
Dan heb ik er nog een van twee generaties verder, die het boeren in Nederland voor gezien heeft gehouden en nu dagelijks 500 koeien melkt in Nieuw Zeeland. Die lag onlangs met zijn Oekraïnse vriendin in een hotelbed. Kwam de aanmaning 'vertrekken', waarop hij riep: 'we zijn nog aan het gymnen'.

P.C. de Brouwer en zijn ‘Edele Brabant’

In het tijdschrift in brabant. alweer tiende jaargang, 2019-3, een fraai themanummer met veel nooit of zelden geziene archieffoto’s over oorlog en bevrijding, staat een artikel van de cultuurhistoricus Olivier Rieter over de Brabantia Nostra-beweging: ‘verdachte nostalgie?’

Rieter baseert zich op een publicatie van de historicus Jan van Oudheusden, als hij vaststelt, dat Brabantia Nostra – gelijknamig tijdschrift en verder gespecialiseerd in de bouw van mariakapelletjes in het Brabantse land – in de jaren dertig-veertig weliswaar een oerconservatieve organisatie was, zich verbonden achtte met de Duitstolerante Nederlandse Unie van de toenmalige hoogleraar De Quay c.s., maar niet fascistisch.

Een studentenbeweging, tamelijk onschuldig, vooral bewogen door de thematiek zoals door de Vlaamse componist-schrijver Emiel Hullebroeck, vastgelegd in zijn lied Edele Brabant Were Di. Een uitzondering vormde kennelijk ‘kopstuk’ Ferdinand Smulders, alias de dichter-publicist Paul Vlemminx, die al voor de oorlog  lid was van de Dietsche Nationaal Socialisten; hun doel was een nieuw Groot Nederland, samen met Vlaanderen.

Voor mij is dit allemaal ‘nuttige informatie’, aangezien ik destijds te jong was om er iets van mee te krijgen. Mijn referentie is Hilvarenbeek, waar ik Hullebroeck zag als eregast op de (naoorlogse) Groot Kempische Cultuurdagen en waar de moderator van Brabantia Nostra tot zijn dood op 87-jarige leeftijd in een deftig huis aan De Vrijthof (niet ‘het’, dat is Maastricht) woonde: de priester-classicus Dr. P.C. de Brouwer.

Olivier Rieter  vermeldt een vernietigende typering van De Brouwer door het naoorlogse ‘geweten’ van de katholieke ‘intelligentsia’, de historicus L.J. Rogier: ‘een bekompen dorpspastoor’. In de opvattingen van de door mij zeer bewonderde Rogier valt overigens wel enige fluctuatie waar te nemen, want in zijn standaardwerk Katholieke Herleving (1956) noemt hij de stichter van het Tilburgse Odulphuslyceum nog ‘naar hoofd en hart rijk begaafd’. Maar ja, toen had De Brouwer nog niet vermanend ten afscheid geschreven: 'Zeul niet ondoordacht mee met de vernieuwingsdrift'.

Mijn rechtstreekse confrontatie met P.C. de Brouwer was kort na zijn dood in 1961, toen de veiling van zijn inboedel in Beek werd voorafgegaan door ‘kijkdagen’. Het bleek, constateer ik achteraf, een illustratie van de laatste kwalificatie door Rogier: dorpspastoor. Inclusief een soort kakstoel voor personen van zeer hoge leeftijd. Bas Aarts verleent trouwens De Brouwer op de website Brabants Erfgoed de titel ‘emancipator van Brabant’. Dat is even andere koek.