Naar wie ik niet luister

Er zijn columnisten die ik min of meer uit principe niet lees. En cabaretiers die om dezelfde reden niet mijn aandacht trekken.

Welnu, columnisten oftewel stukjesschrijvers die gebruik maken van hun NL-bekendheid en overduidelijk zwichten voor het reclamegeld; bij wie ik me grenzeloos al zowat een half jaar aan een stuk dagelijks verveel als ze virtueel door de lucht vliegen. (Geluid uit, zoals bij alle tv-reclame.) Het komt ook voor dat een aanstaande columnist bij zijn aanstelling krijgt te horen dat hij of zij 'af en toe best eens mag mopperen op politici'. Dit type schrijvers beschouw ik met enige reserve.

Cabaretiers (een Franse uitvinding zoals de naam al zegt) behoren zich geestig-kritisch op te stellen tegenover het dagelijks leven. Dat heeft niks met links of rechts te maken, als je dat misschien vanachter je toetsenbord zou denken. Maar om ook hier is de gesignaleerde weerzin te verklaren. Als tegenstander van staatshoofden die aan het bewind komen krachtens erfopvolging – noem me maar republikein als je dat wilt – sta ik wantrouwig tegenover zich cabaretier noemende personen, die onder controle van de Rijksvoorlichtingsdiernst iemand van het Koninklijk Huis interviewen.