We worden constant belazerd

Kitty Herweijer, doorgaans goed onderlegd, schrijft in haar column over wat zij noemt de uitbuiting van klanten die in de rij staan voor ‘leuke’ kleding, schoenen en tassen. Supermerken als Dior en Armani gaan daarbij niet vrijuit, zo ontleent zij aan Italiaanse rechtbankdocumenten. Maar eens ’n citaatje: ‘Mensen betaalden zogenaamd voor duurzaamheid en vakmanschap, maar in de praktijk betaalden ze vooral voor de illusie van kwaliteit.’. In deze tijd van polarisatie is onderlinge overeenstemming een zeldzaamheid, maar in een gesprekje in de supermarkt ondervond ik onlangs een aardige vorm van eensgezindheid: we worden aan de lopende kassaband belazerd. ‘Dertig procent korting’ Van welk uitgangsbedrag?

In die supermarkt kon je pakken met drie paprika’s kopen voor 0,89. maar aan de kassa kreeg de bejaarde vrouw te horen dat ze ‘eerst iets op de computer moest doen’. Ze moest 1,99 per pak afrekenen. Bedenk hier zelf een woord voor.

Nee ik zeur niet opnieuw over de zogenaamde  innovatie in de scheermessentechniek, die tot gevolg heeft dat oudere systemen hooguit een week afdoende functioneren. ‘Moet je die baard maar laten staan.’ Nou nee, dat doet iedereen al, de boel soms bijhoudend met een nagelschaartje.

In het sluitwerk van binnendeuren zitten sinds ’n jaar of twintig plastic onderdelen. Drie keer raaien hoe lang die het uithouden. De jonge en naïeve verkoopster in een juwelierszaak deelde me mee dat ’n horlogebandje één jaar meegaat. Pardon? Nou ja, het kost inclusief montage maar ’n tientje.

Nog iets over de koffie? Bonen zijn wegens slechte oogsten in 2024 met 50% in prijs verhoogd. Intussen zijn die oogsten prima. Waar blijft de prijsdaling?

Naar wie ik niet luister

Er zijn columnisten die ik min of meer uit principe niet lees. En cabaretiers die om dezelfde reden niet mijn aandacht trekken.

Welnu, columnisten oftewel stukjesschrijvers die gebruik maken van hun NL-bekendheid en overduidelijk zwichten voor het reclamegeld; bij wie ik me grenzeloos al zowat een half jaar aan een stuk dagelijks verveel als ze virtueel door de lucht vliegen. (Geluid uit, zoals bij alle tv-reclame.) Het komt ook voor dat een aanstaande columnist bij zijn aanstelling krijgt te horen dat hij of zij 'af en toe best eens mag mopperen op politici'. Dit type schrijvers beschouw ik met enige reserve.

Cabaretiers (een Franse uitvinding zoals de naam al zegt) behoren zich geestig-kritisch op te stellen tegenover het dagelijks leven. Dat heeft niks met links of rechts te maken, als je dat misschien vanachter je toetsenbord zou denken. Maar om ook hier is de gesignaleerde weerzin te verklaren. Als tegenstander van staatshoofden die aan het bewind komen krachtens erfopvolging – noem me maar republikein als je dat wilt – sta ik wantrouwig tegenover zich cabaretier noemende personen, die onder controle van de Rijksvoorlichtingsdiernst iemand van het Koninklijk Huis interviewen. 

HoHoreca

Nee, we noemen geen namen (met dank aan Wim Kan/Seth Gaaikema) al is dat nog zo verleidelijk. Maar ik wil eens wat recente ervaringen delen met de Nederlandse Horeca. Er zijn verschillen, zoals qua prijzen tussen onze supermarkten en die in aangrenzende landen. Om wat het restaurantwezen betreft maar eens 'n voorbeeldje te noemen: in Frankrijk zetten ze bij lunch of diner als automatisch een kan water op tafel. In NL brengen ze dat nogal eens in rekening. Leidingwater hè?

Vorig jaar had ik aanleiding, een familiefeestje te organiseren. Twee van de vier horeca-ondernemingen die ik daarover benaderde gaven niet eens antwoord op mijn verzoeken om prijsopgaven. Eén ervan reageerde zelfs niet na herhaalde vragen, via een medewerker bij bezoek en per e-mail.

Onlangs lunchten wij à 17 euro in een gerenommeerd hotel: een geitensalade die bestond uit een schaal groenvoer zonder verdere aankleding (met bv radijs of tomaat) en een minieme schijf gebakken kaas. Of het was bevallen, vroeg de serveerster. Nou nee. Verscheen vervolgens de gerant of een gelijkwaardig persoon met een klaagzang over hoge prijzen van grondstoffen en verhoogde lonen. 'Maar volgende maand wordt het beter.' Ter genoegdoening kregen wij (twee personen) één bak min of meer vergelijkbaar voedsel. En oja, het restaurant waar wij al jaren een gegratineerde visschotel bestellen, heeft 'natuurlijk' z'n prijzen met pakweg 50% verhoogd, maar presteerde het onlangs ook nog de omvang van die schotel te halveren. We zoeken een andere stek, in de hoop gevrijwaard te blijven van dit soort streken.

Intussen is Artificiële Intelligentie (AI) ook al tot de horeca doorgedrongen in de vorm van een zekere Bonnie die telefoontjes aanneemt. En wat zegt de gelukkige eigenaar? 'Krijgen we meer tijd voor 'n praatje.' 

Voor de volledigheid: in Best slaagden we uiteindelijk met ons familiefeestje en voor de lunch vonden we een goed, redelijk geprijsd adres.

Kwesties van nadenken

Op X las ik: 'Denk niet links, denk niet rechts, denk na.'

Social media leveren niet enkel bocht (Van Dale: onsmakelijke drank) op. Ik voeg eraan toe: 't ligt er maar aan wie je daar volgt.

Enkele kwesties van nadenken tref ik aan in recente krantenkoppen.

1. 'VVD: Laat jongeren belastingvrij sparen voor hun eerste huis'. Verkiezingsstuntje. OK,laat maar. Eerste gedachte (doorgaans niet de beste, maar alla): Laat ze eerst eens leren, hoe ze met geld om moeten gaan.

2. 'Vrouw (18) ernstig gewond na ongeval'. Lezing van het bericht levert het volgende op. Een meid op een fatbike rijdt door rood en wordt door een auto aangereden. Wie hier niet goed heeft nagedacht laat ik in het midden.

Onder dit bericht staat: 'Laat boete voor fatbike maar komen, ik betaal 'm wel'. Enschede, ten einde raad door het achterwege blijven van 'Haagse' maatregelen, overweegt fatbikes uit het centrum te verbannen, op straffe van een boete. Topverkoper van fatbikes acht dit plan 'juridisch zo lek als 'n mandje' en vindt het plan 'te gek voor woorden'.

De toekomst zal uitwijzen wie hier het beste heeft nagedacht.