Jongeren lusten geen witlof. Na de spruitjes verkeert het dus ook in het verdomhoekje. Van laatstgenoemde groente begrijp ik dat. Gewoon slecht imago. Denk alleen maar aan spruitjesgeur, symbool van intense burgelijkheid uit de tijd dat men als single, pardon vrijgezel, nog 'in pension' ging. Ik heb ooit bijles gehad van een wiskundeleraar die in zo'n ambiance verkeerde. Mwah!
Zal ik maar eens vertellen, welke groenten mij als kind tegen stonden? Worteltjes oftewel peentjes. Te zoet. En inderdaad witlof, door mijn moeder, die in Zaventhem op een nonnenkostschool had gezeten, Brussels lof genoemd. Bitter. Maar het was in mijn tijd 'eten wat de pot schaft' en eerlijk gezegd ben ik mijn moeder daar nog altijd dankbaar voor. Want in principe lust ik nu alles. Ook witlof, rauw of gekookt.
Toch is deze benadering wat te simpel. Ik kijk wel eens naar chef-kok Ramon Brugman, die op tv (programma BinnensteBuiten) verrassende dingen doet met in eerste aanleg doodgewone ingrediënten, ook witlof. Ik zou tegen de jongeren willen zeggen, kijk ook eens. Ik durf te zweren dat het water je in de mond komt, zo lekker lijkt het. Of je zou per se vast willen houden aan een zak chips.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten