Koffie

Na de jenever en sigaren lijkt me nu de beurt aan de koffie. Dat komt door Peter van den Besselaar die op zijn blog TilburgDailyPhoto een lans breekt voor het edele vocht, waar de gemiddelde Nederlander vooral ‘s morgens absoluut niet buiten kan. Ik ken van dat smachten naar koffie wel enkele voorbeelden. Zo bezocht een dochter van mij in het kader van haar Europese Studies eens ‘n seminar in Luxemburg of Straatsburg (hou me ten goede), waarop het tijdens een lange morgen maar aan één ding ontbrak: koffie! Het scheelde een haar of die studenten legden hun hoofden op de vergadertafels.

In de Franse cultuur moet je daar niet om komen. Na lunch of diner kun je een petit café bestellen en daar is niks mis mee. Maar bij le petit dejeuner krijg je slappe wats, oftewel wat ze bij mijn Levensmaatje thuis piepzak noemden. En dan is het afgelopen met alles wat ook maar enigszins naar koffie riekt.

Koffie maken moet je van de Italianen leren en dat hebben we in Nederland de laatste decennia dan ook, zij het  met wisselend succes, gedaan. Starbucks laat ik even buiten beschouwing. Ik zeg met wisselend succes, want ik vind bij voorbeeld de gemiddelde cappuccino buitenshuis een te slappe basis hebben.

Peter van den Besselaar meent trouwens ergens ook een nadeel van (teveel) koffie te hebben gelezen: ze zou vochtafdrijvend werken en ‘daar krijg je hoofdpijn van’. Altijd gedacht, dat het glaasje water dat degelijke hotels als Bonnema, tegenover het station in Leeuwarden, standaard bij de koffie serveerden iets met smaak-neutralisatie te maken had. Ach, Bonnema, dé lokaliteit ter plaatse, waar de ondernemers elkaar ontmoetten en waar je de obers regelmatig twee Bokma! kon horen roepen. Dat had ik nog best nog in mijn jeneververhaaltje kunnen vermelden.