Beheersing

Wij voelen ons bevoorrecht. Dochter en haar gezin zijn een weekend naar de Ardennen en wij mogen op het huis + hond passen. Het is een mooie bungalow met grote tuin en zwembad in hartje Roosendaal. Je snapt nauwelijks hoe het kan.

Maar ja, die hitte hee (zeggen ze in West-Brabant, al moet je de h er bij de uitspraak er dan af laten. hittenee, zoiets). Dus houd ik me koest, op mijn leeftijd. Overdag uitgestrekt op de bank, tusssen waken en slapen. Mooie radiorubrieken als De Taalstaat van Frits Spits en Dr Kelder & Co..

Vrijdag, bij het noord-westelijke windje, was het nog best te hebben, om niet te zeggen, heerlijk. Dat laatste geldt ook voor de lunch op een Roosendaals terras. Geschikt ook voor een bezoek aan het gelegenheidsmonument (75 jaar bevrijding van Brabant) tussen de twee oorlogskerkhoven aan de oude rijksweg naar Bergen op Zoom, waarover volgende week meer op hhbest.nl.

Alleen: dat verkeer.

Zonder auto kun je weinig, ik weet het. Er zijn heel wat activiteiten te noemen, dat je ervan afhankelijk bent. Denken we. Hoe kom ik erop? Dit weekeinde klinkt in de media de nagalm van de presentatie  van het klimaatakkoord. De reacties zijn van positief via sceptisch tot afwijzend. En er is een sleutelwoord: geld. Wie zal (en kan) dat betalen?

Maar wat ik pijnlijk mis: hoe kunnen we het traject naar een minimale uitstoot van CO2 overbruggen met wat meer beheersing in het gebruik van de auto? Wat zou daar het effect van kunnen zijn, ook in bezunigende zin? Wie is bereid, zonder dwang van zoiets als rekening rijden, keuzes te maken tussen wel en niet gemotoriseerd op pad gaan? Het kan in kleine dingen zitten. Waarom hoor ik daar  niemand over? Ben ik onnozel, als een minister president die tijdens een oliecrisis aanbeval de gordijnen 's avonds dicht te doen, teneinde stookkosten te besparen?

Ik leg het maar even op tafel.