Foto- en filmmanie zit professionelen dwars

Ieder diertje z’n pleziertje. Het is een wijdverbreid verschijnsel, de foto- en filmmanie. We kennen ze allemaal, de autobestuurders die afremmen als ze een (soms dodelijk) incident zien op de tegenoverliggende rijbaan. Er staat een fikse boete op, maar toch. Of de toeristen die in de bollenstreek de bloemen vertrappen. Om toch maar meer likes op Facebook de kunnen scoren. Dat  bereik je niet met het bord eten dat net voor je neus is gezet. Elk jaar kukelen er wel ‘n paar mensen in de Grand Canyon over de rand na het verzoek ‘nog ‘n klein stukje achteruit’. Er worden zelfs macabere grappen over gemaakt in de zin van ‘zo kom je nog eens van je wederhelft af’.

Maar waar vrijwel niemand bij stil staat:  de hoge vlucht die het fotograferen en filmen door iedereen in het voortschrijdende digitale tijdperk heeft genomen, kan de professionele beeldmaker flink dwars zitten. Niet zozeer vanwege oneerlijke concurrentie of zo. Fotografie, om het daarbij nu even te houden, is een vak. Neem de theaterfotografie. Gezelschappen laten de beelden van hun voorstelling doorgaans door een professional maken, ver voor de première, teneinde het resultaat aan de media ter beschikking te stellen. Fotograferen en geluidsopnamen maken tijdens de voorstelling is het publiek verboden. Vanwege het auteursrecht en de hinder die anderen daarvan kunnen ondervinden.

Bij amateurvoorstellingen lag het tot voor een aantal jaren wat anders, blij als men was met de visuele soms ook mediale aandacht. Maar de gesignaleerde ontwikkelingen gaven de voorzitter van zo’n theaterclub onlangs de volgende woorden bij zijn welkom in de mond: ‘Het is vanzelfsprekend dat het maken van beeld-  en/of geluidsopnamen niet is toegestaan.’ Het was zelfs niet nodig de bezoekers aan te sporen, hun telefoontjes uit te zetten. Iedereen hield er zich aan. Dat een ‘eigen’ fotograaf af en toe ietwat storend langs de scène scharrelde werd blijkbaar normaal gevonden.

Zo niet het bescheiden optreden, op afstand van een (semi-) professioneel met een eigen medium (geen Facebook). Een bestuurslid bleek niet te vermurwen en het lag aan de terughoudendheid van de fotograaf dat het geen echt incident werd.

Het is makkelijk om hier sarcastisch over te doen, maar ik houd het er maar op, de organisatoren van dergelijke plaatselijke evenementen aan te bevelen, zich op de positie van deze beroepswerkers of vrijwilligers te bezinnen en een regeling te treffen die hen het uitvoeren van hun taak mogelijk maakt.