Werkdruk

Al ‘n week of zo loop ik rond met het plan, mij uit te laten over het begrip werkdruk. Ik denk dat het is uitgevonden door de vakbonden, die wel eens meer aan onze taal en de uitspraak daarvan zouden kunnen bijdragen dan wij allen denken: fluitje van een cent bij voorbeeld en werkgelégenheid in plaats van wèrkgelegenheid.

Werkdruk hier werkdruk daar, in de zorg, het onderwijs, de postbezorging, de piloten van Ryanair en ga zo maar door. Nee niet bij sommige managers,  bankiers en bestuursvoorzitters – die hebben het vooral druk-druk-druk met incasseren en/of declareren. De hoge werkdruk treft de (relatief) zwakkeren in de samenleving. In die wat laatdunkende sfeer dacht ik, denkend aan mijn eigen arbeidsverleden, me uit te laten over die te hoge  werkdruk. (Een beschrijving van het labeur waaraan wij ons – bezeten van het vak dat we uitoefenden – zonder morren onderwierpen laat ik achterwege; alles heeft zijn tijd.)

Maar ik ben toch bekeerd. ‘n Beetje. Door een hoofdredactionele column in het ED over de sores bij een regionale krant. Ik vertel geen nieuws als ik zeg dat de media in deze sector het moeilijk hebben. Het is sappelen en steeds weer iets nieuws bedenken om het de lezer naar de zin te maken. Met vallen en opstaan, want die kranten hebben, om het bij een dalend abonneebestand te kunnen volhouden,  een fiks deel van hun zelfstandigheid moeten prijsgeven. Ze maken deel uit van een – in het geval ED zelfs internationaal – concern en krijgen heel wat te slikken, wat van bovenaf wordt opgelegd. Inclusief het terugbrengen van het aantal redacteuren.

Werkdruk? De schrijver van de column slaagt erin, de Beste Lezer duidelijk te maken dat daar wel degelijk in hoge mate sprake van is. Er bestaat bij het ED een vurig verlangen naar ‘verdieping’ en dat is dezer dagen uitgemond in twee nieuwe weekendbijlagen. Dat kost kruim in een situatie waarin de journalisten verzuchten: ‘we staan tegenwoordig de hele tijd “aan”. Via het mobieltje en de sociale media gaat het werk ook na het werk gewoon door.’

Respect dus. En bemoediging. Ik ben twee weekends met die nieuwe bijlagen best lang in de weer geweest. Goeie verhalen, dicht op de actualiteit. Natuurlijk zijn ze de vrucht van ‘het collectief’, maar ze voldoen aan de intenties van het ED: minder trivia, meer verdieping. Volhouden.