De kerk uit en niet voor het zingen

Klaas Dijkhoff heeft naar zijn zeggen kwaad de rooms-katholieke kerk verlaten. Ruzie met kardinaal-aartsbisschop Wim Eijk, die in een weemoedig interview had gezegd dat de VVD schuldig is aan de ontkerkelijking.

Ging Klaas, slimste mens, nog wel eens naar de kerk? Goh. Dat hij niet door één deur kan met deze kardinaal, kan ik me overigens wel voorstellen. Die is zo ongeveer de tegenpool van wijlen bisschop Marinus Bekkers, welke laatste de katholieke echtparen in de jaren zestig - Klaas Henricus Dominicus Maria Dijkhoff moest toen nog het licht zien - de reddingsboei toewierp met zijn bevrijdende woorden over periodieke seksuele onthouding, veelvuldig vertaald met ‘voor het zingen de kerk uit’.

Maar Eijks woorden over het door de VVD bevorderde individualisme deed dus voor D. de deur dicht. Wat hij deed, zijn vertrek als roomse aan de grote klok hangen, mag dan uitzonderlijk zijn, een VVD-er doet dat natuurlijk heel wat makkelijker dan een CDA-er, want kond geven van diens afscheid van het christelijk geloof staat immers gelijk aan politieke zelfmoord. Denk ik maar.

Helemaal ongelijk heeft de kardinaal natuurlijk niet: we leven in een tijd van ikke, ikke en de rest kan stikken en is dat niet het adagium dat de VVD sinds haar kindsheid na WO2 is aangewreven?
Enkele fraaie staaltjes van de ik-cultuur trof ik dezer dagen aan in een bijlage van de vpro gids, die zowat geheel is gewijd aan het begrip duurzaamheid (alleen al van dat woord krijg ik onderhand pukkeltjes). Ene Anouk Kamminga presteerde het in een stukje van twee kolommetjes 18 (achttien)  keer de eerste persoon enkelvoud – ik – te gebruiken. Was dat verhaaltje geschreven met de bedoeling, zichzelf aan de vpro-leden te presenteren, dat geldt niet voor een column van de nogal overschatte Paulien Cornelisse onder het kopje Japan en ik. Negentien keer. Het had beter ‘Ikke en Japan’ kunnen heten.