Blaffen en bijten

Hans Lubachs, de burgemeester die in het Brabantse Laarbeek hier en daar een scheve schaats heeft gereden, heeft het Eindhovens Dagblad (ED) een 'afscheidsgesprek' geweigerd. Rancune. Dat gesprek wilde Lubachs wel voeren met nrc.next. Terloops gaf de man daarin te kennen, dat hij ondanks alles niet vies is van een nieuwe burgemeesterspost. Wie zou hem willen hebben?

Het is niet voor het eerst dat een bestuurder de regionale krant 'afstraft' voor hem onwelgevallige publicaties; althans probeert dat te doen. In alle gevallen die ik in mijn journalistieke loopbaan heb meegemaakt, trok zo iemand aan het kortste eind. En in al die kwesties was het medium naar mijn beste weten integer.

Er is de laatste tijd veel te doen over de achteruitgang van de regionale journalistiek, met  name haar waakhondfunctie jegens de lagere overheid. Een professionele verslaggever aan de perstafel in de raadszaal is - landelijk beschouwd - een witte raaf.

Landelijk bezien, want er zijn natuurlijk uitzonderingen. Zo speelt het ED het in de regio Zuidoost Brabant nog steeds klaar (zie het geval Laarbeek) het doen en laten van de plaatselijke besturen en publieke organisaties kritisch te volgen. Dit ondanks eigendomswisselingen en de daaruit voortvloeiende bezuinigingsronden. Die zijn trouwens nog niet ten einde, nu de Wegener kranten, waartoe het ED behoort, door de Persgroep zijn overgenomen. Verdere inkrimping van de redacties is niet ondenkbaar.

De krant laat zich door deze onheilspellende ontwikkeling niet uit het veld slaan. In plaats van zich over de bestaande niet onsuccesvolle praktijk op de borst te slaan, kondigde zij zaterdg via de hoofdredactionele rubriek Beste Lezer moedig aan: 'Wij blijven blaffen en zo nodig bijten.'

In aanmerking genomen dat regionale journalistiek het bestaansrecht vormt van een krant als het ED, mag je hopen dat de nieuwe uitgever zich dat realiseert, de voorwaarden tot de uitoefening van deze taak handhaaft en liever nog versterkt.  Want ook in de bestaande situatie is het allesbehalve botertje tot de boom. Om maar eens 'n actueel detail te noemen: hoe lang zal het nog duren dat je een talentvolle plaatselijke correspondent (vrijwilliger) kunt vinden die vele uren steekt in een raadsverslag en dan genoegen moet nemen met een fooi van 25 euro? Ze bestáán nog en ze troosten zich met de gedachte: ach, het is mijn hobby.